Friedman: republikijnen kleuren groen

(http://www.nytimes.com/2010/02/28/opinion/28friedman.html?ref=opinion)
I am sitting with Senator Lindsey Graham, the South Carolina Republican, who, along with John Kerry and Joe Lieberman, is trying to craft a new energy bill — one that could actually win 60 votes. What is interesting about Graham is that he has been willing — courageously in my view — to depart from the prevailing G.O.P. consensus that the only energy policy we need is “drill, baby, drill.”

What brought you around, I ask? Graham’s short answer: politics, jobs and legacy. We start with politics. The Republican Party today has a major outreach problem with two important constituencies, “Hispanics and young people,” Graham explains:

“I have been to enough college campuses to know if you are 30 or younger this climate issue is not a debate. It’s a value. These young people grew up with recycling and a sensitivity to the environment — and the world will be better off for it. They are not brainwashed. ... From a Republican point of view, we should buy into it and embrace it and not belittle them. You can have a genuine debate about the science of climate change, but when you say that those who believe it are buying a hoax and are wacky people you are putting at risk your party’s future with younger people. You can have a legitimate dispute about how to solve immigration, but when you start focusing on the last names of people the demographics will pass you by.”

So Graham’s approach to bringing around his conservative state has been simple: avoid talking about “climate change,” which many on the right don’t believe. Instead, frame our energy challenge as a need to “clean up carbon pollution,” to “become energy independent” and to “create more good jobs and new industries for South Carolinians.” He proposes “putting a price on carbon,” starting with a very focused carbon tax, as opposed to an economywide cap-and-trade system, so as to spur both consumers and industries to invest in and buy new clean energy products. He includes nuclear energy, and insists on permitting more offshore drilling for oil and gas to give us more domestic sources, as we bridge to a new clean energy economy.

“Cap-and-trade as we know it is dead, but the issue of cleaning up the air and energy independence should not die — and you will never have energy independence without pricing carbon,” Graham argues. “The technology doesn’t make sense until you price carbon. Nuclear power is a bet on cleaner air. Wind and solar is a bet on cleaner air. You make those bets assuming that cleaning the air will become more profitable than leaving the air dirty, and the only way it will be so is if the government puts some sticks on the table — not just carrots. The future economy of America and the jobs of the future are going to be tied to cleaning up the air, and in the process of cleaning up the air this country becomes energy independent and our national security is greatly enhanced.”

Q4 groei Azië beter dan verwacht

Alleen India viel tegen met 6% ipv 6.8%
Hong Kong 2,6% ipv 1,5%
Maleisië 4,5% ipv 3,2%
Taiwan 9,2% ipv 7,1%
Thailand 5,8% ipv 4,3%
Singapore
Japan

economist deze week

IT IS all too easy, given today’s 24-hour news cycle, to become obsessed with short-term movements in financial markets. But investors must learn to focus on the long term.

The final return of an equity investor is highly dependent on when he starts to put money in. In real (inflation-adjusted) terms, British equity prices reached peaks in 1906, 1936, 1968 and 1999, according to the Barclays Capital Equity-Gilt study. The regularity of the intervals between these summits is remarkable and will undoubtedly encourage believers in “long wave” theories (Wall Street’s peaks, in real terms, occurred in 1928, 1968 and 1999). The patterns suggest that each generation discovers a passion for equity investment that is followed by disappointment.

Strikingly, the recent year-end trough in this inflation-adjusted index, in 2008, was only fractionally higher than the peak in 1968. Investors had made no capital gains in real terms over 40 years although, of course, they had enjoyed the benefits of a dividend income throughout this period. But this long drought was far from unique. At the British economy’s nadir of 1974, the era of the three-day week, equities traded for just 30% of their real value at the end of the 19th century.

When markets are booming, however, commentators tend to look back at the performance of stocks and extrapolate an even rosier future. In 1929 John Raskob, a director of General Motors, wrote an article in the Ladies’ Home Journal entitled “Everybody Ought to Be Rich”. Mr Raskob calculated that an investment of just $15 a month would, with dividends reinvested, grow into $80,000 after 20 years.

In the mid-1990s Jeremy Siegel of the Wharton School produced “Stocks for the Long Run”, an impressive work of scholarship showing that American equities had outperformed other asset classes over all 20-year periods. This insight was extrapolated by James Glassman and Kevin Hassett into a book called “Dow 36,000”, based on the idea that equities should trade at much higher valuations given that they were no more risky than bonds for long-term investors.

In the event, the “noughties” decade produced average real returns (including income) of -2.2% a year from American equities and -1.2% a year from British shares. Over the 20 years to the end of 2009 American equities barely beat government bonds, and British shares lagged gilts.

Of course, it was the belief in ever-rising share prices that pushed stockmarket valuations to absurd levels and thus ensured subsequent underperformance. A similar process happened in Japan in the 1980s. Share prices in Tokyo are still trading at only a quarter of their 1989 peak levels.

The obvious parallel is with house prices. Analysts were convinced that American house prices might suffer regional busts but would not fall at the national level. The idea of housing as a one-way bet fuelled the boom in subprime lending and pushed prices up to a peak from which they could only fall. Robert Shiller of Yale University has pointed out that, in real terms, an index of American house prices rose from 100 in 1890 to 110 by the end of the 20th century. By the end of 2006, at the top of the housing boom, the index had reached 199.

Are these preferences for asset classes driven by some underlying factor, rather as John Maynard Keynes argued that practical men were often slaves to the writings of some “defunct economist”? Tim Bond of Barclays Capital argues that demography may be to blame. The key “saving age” is the cohort of 35-54 year-olds. As they prepare for retirement, they pile into the asset class du jour. Mr Bond shows that since the second world war there has been a close correlation between American equity valuations and the proportion of 35-54 year-olds in the population. That the “noughties” proved to be a dismal decade for equities was hardly surprising. The number of retirees (who run down their portfolios) was rising relative to the number of savers.

The bad news is that the demographic maths imply that equity valuations will continue to fall until the middle of this decade. The news is even worse for government bonds. A similar model suggests that yields in both America and Britain are heading for 10% by 2020.

So demography drives investment fashion, and fashion determines valuations. In turn the long-term return is crucially dependent on the starting valuation. American equities now offer a dividend yield of just 2%, less than half the long-term average. Investors should remember that salutary statistic whenever they are tempted to get too bullish.

Mr Doom & Gloom herrijst

Rond 1982 werden de meest gerespecteerde analyses over de nederlandse economie gemaakt door DR Mak, bijgenaamd Dr Doom and Gloom. De overheidsschuld was uit de hand gelopen en de overheidstekorten zouden voor een verdere stijging van de staatsschuld veroorzaken. Door de hoge rente zou de last van die schulden steeds ondraaglijker worden en zorgen voor doom & gloom.
Het pakte anders uit. De tekorten werden teruggedrongen maar de grootste meevaller was de lage rente waardoor die schuldenlast draaglijk werd en de groei niet erg in de weg stond.

Het komt overeen met het verhaal van Han de Jong vandaag (18/2/10) in het FD, waarbij hij uithaalt naar de pessimisten die tegen beter weten in tot in het oneindige hun onheilsverhaal blijven vertellen en de uiteindelijke ramp steeds verder naar de toekomst uitstellen net als de Jehovasgetuigen vanaf 1914 toen de wereld volgens hun moest vergaan.

Anno 2010 zijn de overheidsschulden in Nederland bijna net zo hoog als toen. De onheilsverhalen zijn tu nog veel talrijker. De rentelast is echter veel kleiner en bovendien kan de overheidsschuld over enige jaren verminderd worden door de verkoop van ABN AMRO/Amev en het terugbetalen van de overheidssteun door de banken.

Nederland is wel een van de weinige Eurolanden die op niet al te lange termijn weer aan het verdrag van Maastricht kan voldoen (eerder dan duisland of Frankrijk), maar minder overtuigend dan Denemarken, Zweden en Finland.

De echte zorgen zijn natuurlijk over de PIGS, VS, VK en Japan. Na 1982 had je door de hoge weliswaar afnemende inflatie hoge groei van het nominale BNP waardoor schuld/BNP makkelijk kon afnemen. Nu is de nominale groei door de zeer lage inflatie laag. Dit staat daling schuld/BNP in de weg.Door de lage rente is de overheidsschuld wel draagbaar. Maar hoe kom je ervanaf? Groei moet dus echt hoog worden, de V moet lang aanhouden en dat met dalende overheidsuitgaven. Op zich is een daling van de overheidsuitgaven niet erg als deze niet ten koste van infrstructuur gaan en andere bestedingen met hoge multiplierwerking. Vooralsnog ziet het ernaaruit dat het bedrijfsleven sterk kan herstellen op de hoge winstgroei en het aantrekken van de investeringen van een absurd laag niveau. Dat heeft een zeer hoge multiplier. De consument gaay meer auto's etc kopen. Het gat van de overheidsuitgaven kan gevuld worden, maar dan moet er niet gesneden worden op de rendabele investeringen.

Budaghyan

BCA presentatie.
De VS gaat door met geld drukken tot er 5-6% inflatie is. Het congres stuurt Fed zo vrezen FED governors.
Op lange termijn het meest bullish op India (demografie en ROE, productiviteit).
Je moet beleggen in landen waar veel te weinig geïnvesteerd wordt. Dan is ROE hoog.
Die situatie doet zich voor in India, Indonesië, Brazilie, Mexico, Turkije, Zuid Afrika, Rusland.
Diverse landen hebben boom bust economieën zoals Rusland, Mexico en Zuid Afrika en vallen daarom af tenzij je goed kunt timen.
De beste demografie heeft India gevolgd door Turkije.
Latijns Amerika heeft vaak betere beurs dan Azië door de betere pricing power.

LT voorkeur: 1.India, 2. Indonesië en 3. Turkije, 4 Brazilië
Brazilië verbetert als Lula niet herkozen wordt. Dan nieuw verhaal van meer investeren.
Zuid Afrika is zeerslecht door politiek. Men investeert alleen in bouw (wereldkamoioenschap voetbal +OS), niet in softare & equipment. Productiviteitsstijging daarom slecht. lLoonstijging is hoog. Consument heeft meeste schuld van EM (80% van inkomen).

Turkije goed door demografie en nieuw accent op technologie ipv textiel. Accent op Europa zwak punt, zorgt voor zwak bankstelsel.
India heeft hoge inflatie maar moet rente toch niet te veel verhogen omdat zo veel geïnvesteerd moet worden. Hulp buitenland gewenst en komt om te investeren.
Mensen in India sparen meer dan in China. Sprong omhoog investeringen is net begonnen en zet door.
Cyclish herstel alleen duurzaam als je goede stijging productiviteit hebt zoals in de Vs (? toch gelooft hij niet inherstel VS door failliet bankstelsel).

Korea leidde vroger westen omdat hun large caps aan onze large caps leverden. Nu doen dit de small caps.

JPM global datawatch 5 feb 2010

Japanse gepensioneerde trekt consumptie in Japan (na eerst flink gedaald te zijn). Werkenden hebben last van lagere winterbonus, maar dat is nu achter de rug (wel loondaling van 6% yoy). Consumptiegroei zeer zwak.
Er komt een hele analyse van de omvang van de Japanse staatsschuld: bruto 204% in 2011, netto 103%, in lijn met Italië. Netto krijg je door allerlei bezittingen van de staat op hun balans af te trkken van de staatschuld en vooral door te corrigeren voor de assets van het overhiedspensioenfonds. Dat laatste vindt men dubieus omdat hier uitkeringsverplichtingen tegenover staan. deze zijn echter niet toe te rekenen aan idividuen, waardoor netto de staatschuld wel meevalt. JPM hanteert 132% als netto staatachuld/BNP voor Japan.
Belangrijk is vooral de flow van staatsschuld en die wordt snel problematischer met hogere uitkeringen en een lager draagvlak. De Japanse overheid zal al tamelijk snel assets moeten gaan verkopen.

Zweden doet het goed.
Mexico up. 2011 van 2,5 naar 3,5%. pesospeculatie daalde toen regering aankondigde meer valutareserves te willen opbouwen (waardoor je sterkte peso kunt tegenhouden). Mexico houdt nu exportvoordeel van flink gedaalde peso langer vast.
Brazilië. inflatie draait weer omhoog. CB gaat rente verhogen, 17 maart begin.
pmi naar 57,8 van 55,8.

Strategy JPM 13 feb 2010

Positief risky assets omdat groeiverwachtingen zo krachtig aan het doorzetten zijn en de Europese Griekenland etc angst over hoogtepunt heen lijkt. Er zijn extreme shortposities in de euro opgebouwd. Het begrotingstekort van de eurozone is kleiner dan dat van de VS, VK of Japan. Debt service is geen enkel probleem. Het bankwezen heeft geen overmatige posities in Griekse staatsleningen.
Angst voor krapper monetair beleid China/VS voldoende in prijzen verdisconteerd. Credits inclusief high yield zullen er niet erg onder leiden.EMD verbeterde zo veel deze week dat JPM van OW naar N gaat. Turkije, Hongarije etc. moeten meer last krijgen van Griekenlandthema. ABS van hoge rating worden steeds meer gewild omdat ze te veel meer opbrengen dan Treasuries.
JPM spreekt zich eigenlijk tegen door te stellen dat je Chinese aandelen moet blijven onderwegen en Europese op binnenland gerichte aandelen ook. China is nog niet klaar met monetaire verkrapping en markt reageert hier heel negatief op [maar inflatie nog ver onder 4%, de pijngrens]. China verkrapt vooral vanwege overspeculatie in onroerend goed.
Europa gaat fiscale tekorten reduceren en dat zal de groei in Europa laag houden ten opzichte van VS/EM.Er is een groeiend 1937 risico.
Small caps zijn aan een flinke opmars bezig.
Commodities kunnen weer herstellen, de zwakte in Europa weegt niet optegen de kracht van EM. Huidige ractie op krapper monetair beleid China en dus lagere groei China is tijdelijk geweest. Afgelopen week trokken grondstoffenprijzen weer aan.

Macro laat verbeterende trend zien in VS, Japan en EM en valt tegen in Europa [zeer koude december niet voldoende meegenomen; herstel van Europa in 2009 was atypisch: in Duitsland en Frankrijk vóór de VS uit, terwijl dat andersom hoort te zijn; nu wordt dit weer enigszins rechtgetrokken; het past ook in het verhaal dat correlatie groei gdp tussen landen/ blokken minder moet worden [slecht voor HY]].
De bijstellingen voor de VS gebeuren zowel door de pessimisten als de optimisten (zoals JPM).

Barrron's optimistisch (14/2/2010)

De artikelen in de Barron's waren overwegend an de optimistische kant. Meestal stijgen dn de koersen op de volgende beursdag. Of dat nu weer gebeurt blijft onzeker. Na Presidents Day (maandag) gingen de koersen nogal eens omlaag op de volgende dag.
Het gewoonlijk best gelezen interview van een interview met iemand die zijn beursvisie geeft heet: uo! (Paulsen, strateeg van Wells Fargo). Hij is optimistisch en ziet het huidig herstel erg lijken op dat van 1975 en na 1982.
Kasriel van Northern Trust stelde dat van de huidige fiscale stimulering nog maar weinig uitgegeven is. 70% komt in 2010 en later. 56% van de belastingverlagingen. In 2010 wordt de fiscale stimulering daardoor groter en niet kleiner dan in 2010. Het beleid van geld drukken en flinke overheidsstimulering is precies goed. Je krijgt goede groei en men moet beleid niet veranderen (FED moet royaal blijven en overhied moet niet met nog mer cadeautjes aankomen). Barrons rolt haast van de stoel dat een gezeghebbend econoom het overheidsbeleid goed vindt.
Kasriel zegt ook dat krediet niet het probleem is van midden- en kleinbedrijf. Me meldt maar een groot probleem: gebrek aan verkopen. Als de economie meevalt, dan gaat het ook goed met de verkopen.
Gene Epstein heeft een artikel (credit runch? Look again!) waarin hij vindt dat de groei van de consumptie meevalt op basis van de meevallende detailhandelverkopen in januari en hij ziet helemaal geen credit crunch bij de consument.
Een ander artikel zegt dat de VS het goed doet vergeleken met Europa en dat men daarom niet bang hoeft te zijn dat de Chinezen hun surplusgeld in Europa gaan beleggen in plaats van in de VS. De euro zou wegzakken naar 1.19 versus de dollar.

Voorspelling aantal medailles

Volgens Matt Futterham van de Wall Street Journal heeft Nederland recht op 3 gouden medailles bij het schaatsen. Er worden nog 5 andere medailles gewonnen. Alleen bij schaatsen ziet men Nederland medailles winnen.

The US is Great

The US has gone from the Great Moderation to the Great Recession. With the help of the Great Experiment we see now the Great Recovery (the jobrich recovery) that will lead to the Great Inflation.

Debtflation

Zowel MS (debtflation) als SG (popular delusions) kwamen met verhalen dat overheidsschulden welhaast moeten leiden tot inflatie. MS zet meer in op het stijgen van de inflatie en SG dat het misgaat met enkele landen waarbij in ieder geval Japan. Griekenland en Portugal zijn ongedisciplineerde platzaklopers op de Europese lage rente en solidariteit.
MS: Last but by no means least, note that the range of inflation rates we have calculated here – around 5% for the case of a roughly zero primary balance – are already being debated in policy circles. Former IMF chief economist Kenneth Rogoff has advocated a 4-6% inflation target for the Fed, and ex Bank of England MPC member David Blanchflower has made similar proposals. And Professors Aizenman and Marion calculate – in a different framework – that a “moderate” inflation rate of 6% could reduce the debt/GDP ratio by 10 percentage points within four years (see “Using Inflation to Erode the US Public Debt” NBER Working Paper 15562).
MS ziet al snel de korte rente oplopen.
De historie 1946 2009 leerde dat inflatie meer hielp om debt / gdp omlaag te krijgen dan groei BNP.

China VS FCI

GS ziet financial conditions in de VS easier worden en in China tighter, zoals China wil.
GSCA is de benadering van het BNP van China door GS. Het geeft 13-14% groei aan. CEMAC is de GS leading indicator voor groei en deze geeft geen verzwakking aan.
China heeft 96% van de FCI min of meer onder controle. Alleen als de inflatie nare dingen doet kan er sprake zijn van ongewenste verkrapping die beurs doet dalen.
VS: als men vindt dat BNP te snel stijgt inclusief inflatie dan is het goed dat FCI daalt. Dat vindt men nu niet en daarom is de daling van FCI ongewenst.
GS China overleg met Peking
Pijngrens is 4% CPI. Locale overheden leenden te veel, dat mag eigenlijk niet. 20% G/BNP inclusief SOE (locale overheid) 40%. CNY moet sterker worden, maar nu nog niet en als het gebeurt dan slechts geleidelijk. Krediet komt op de bon, vooral investeringen locale overheden.

Ethanol niet ethisch

Brazilië maakt het goedkoopste ethanol uit suiker. De gestegen brandstofprijzen veroorzaken daardoor een gigantische stijging van de suikerprijzen. Bianco stelt dat die met 91 dagen vertraging worden doorgegeven in ethanolprijzen (in de VS gemaakt met corn, mais).
Zo krijg je dat door een mislukte monsoon in India in 2009 de prijzen voor benzine in de VS gaan stijgen. Dit trekt de prijzen van graan/ mais omhoog en daardoor wordt voedsel erg duur voor de arme landen.

tegenlicht en de quants

modellen werken niet altijd, dat weten quants het beste. de wereld is niet liniair en de modellen meestal wel. je kunt wiskundige elegantie bereiken, maar dan weet je ook dat het niet perfect is.
men gaat gewoon voor het grote geld en stelt zich niet verantwoordelijk voor ondeugdelijk gebruik van modellen.
als een model berekent dat je te veel risico neemt, manipuleert men met aangepste modellen het risico omlaag.
nu is er bij belegen te veel accent gelegd op quant. ik heb weinig kans mijn boek uit te dragen naar studenten, omdat beleggingsleer nu alleen nog superquant is.

super bowl en de tijdgeest

(http://www.nytimes.com/2010/02/08/business/media/08adco.html?ref=business)
in super bowl commercials, the nostalgia bowl

Nederland is een hypochonder geworden

Door Peter Giesen, gepubliceerd op 01 februari 2010

Trefwoorden: Angst, Dromen, Hoop, optimisme, Optimisme als levenselixer

Ons geloof in vooruitgang komt mede voort uit angst, stelt Volkskrant-redacteur Peter Giesen.
Ooit geloofde ik serieus dat ik nog eens vakantie zou vieren op de maan. En dat ik nooit meer de stad in hoefde te lopen, omdat de stoepen er vanzelf naar toe zouden rollen. Je werd er niet eens dik van, want je kreeg een precies afgemeten portie astronautenvoer.
Ik was een jaar of tien, en helemaal verslingerd aan The Thunderbirds en de vluchten naar de maan. De toekomst werd nog schitterend verbeeld, een probleemloze belofte van technologie en comfort. Ik ervaar nog altijd een zekere nostalgie, als ik terugdenk aan dat optimisme.

Vooruitgangsgeloof
Volgens psychologen van de Universiteit van Amsterdam hangt vooruitgangsgeloof samen met angst. Hoe minder controle mensen over hun eigen leven ervaren, hoe sterker ze in vooruitgang geloven, blijkt uit hun experimenten. Daarmee bevestigen ze een gedachte van de Britse filosoof John Gray: vooruitgangsgeloof is een seculiere vorm van religie. De mens bezweert zijn angst voor de toekomst door zichzelf wijs te maken dat allerlei problemen in de toekomst wél zullen worden opgelost. Vooruitgangsgeloof is voor Gray een illusie die de enige zinnige levenshouding in de weg staat: omgaan met de ‘tragische toevalligheden’ van het leven.

Nederland is hypochonder geworden
Misschien heeft Gray gelijk. Toch blijkt het erg moeilijk om zonder vooruitgangsgeloof te leven. Mensen hebben nu eenmaal een hekel aan chaos en willekeur. Vooruitgangsgeloof is een manier om orde te scheppen: het heden mag nog zo ellendig zijn, de toekomst zal verlossing brengen.
Daarom werkt het verband tussen vooruitgangsgeloof en controle ook omgekeerd. Als het geloof in de vooruitgang wordt aangetast, neemt de angst toe. Die gedachte werd ook verwoord door de socioloog Willem Schinkel in zijn boek Denken in een tijd van sociale hypochondrie. Een maatschappij zonder vooruitgangsgeloof is een lichaam waarvan de benen zijn afgezaagd, aldus Schinkel. Het beweegt nog wel, maar is niet meer onderweg. Het wegvallen van een wenkende toekomst leidt tot een allesoverheersende obsessie met de problemen van het heden. Nederland is een hypochonder geworden, die zichzelf voortdurend onderzoekt op terminale ziekten. Zo stelt Schinkel een treffende diagnose van Nederland klaag- en zeurland. Natuurlijk zijn er problemen, zegt hij, maar die worden opgeblazen.
Voor het pessimisme van de filosoof Gray valt iets te zeggen. Als we het leven als tragisch beschouwen, zijn we op het ergste voorbereid. Maar de socioloog Schinkel laat zien hoe moeilijk het is zonder optimisme te leven. Misschien hebben we de troost van het vooruitgangsgeloof gewoon nodig.
Thunderbirds Are Go!

Peter Giesen is redacteur van de Volkskrant

China geeft het goede voorbeeld

De eerste prioriteit van de Chinese overheid is nu meer uitgeven aan R&D en onderwijs. Dat gaat dan ook meteen heel hard. (plaatje van MS)

Bush tax cut grootste bijdrage aan huidig begrotingstekort VS

Brad deLong had op 2-2-2010 deze grfaiek. het grootste gat in de bergoting komt door |BUsh: door de tax cuts en de oorlogen in Irak en Afghanistan

Detroit destroyed tegenlicht

GM failliet. flint. je verdiende veel, beter dan vbo. mensen zagen niet hoe kwetsbaar GM was. vroeger 190.000 mensen, 80.000 werkten bij GM.
het chassis is noh hetzelfde als in jaren 60-70.de groene industrie krijgt de schuld.
maar toch: men bidt voor de wederopstanding van Detroit.
Obama vindt men steeds enger worden. men wil geen kleiner flint, detroit. bigger is better is not true. men ziet niet dat detroit door de cyclus moet.

Flexible Mafia gains in hard times

(http://www.ft.com/cms/s/0/69ee98fe-0b92-11df-8232-00144feabdc0.html?nclick_check=1)
By Giulia Segreti in Rome
Published: January 27 2010 23:13 | Last updated: January 27 2010 23:13
Italy’s Mafia is adapting well to the economic crisis, boosting output but cutting labour costs and benefiting from the credit crunch in the banking sector, according to a report released by a leading business association.
While Italy’s gross domestic product shrank by 5 per cent last year, organised crime managed to increase turnover by an estimated 3.7 per cent to €135bn ($190bn, £118bn).
“Mafia Inc doesn’t fear or know crisis,” the report said. “During an economic slump, the Mafia’s money, even though it’s dirty, is mouthwatering.”
It is alarming that the “Mafia’s balance sheet grows although there is strong state pressure and an ongoing economic ¬crisis,” said Marco Venturi, chairman of Confesercenti, whose SOS Impresa unit helps enterprises deal with organised crime. The annual “Mafia Inc balance sheet” is based on official reports and its own research.
The mob has flourished during the economic crisis in part because its criminal enterprises are cash-based. Mr Venturi noted a sharp increase in usury, with the Mafia able to charge interest rates of up to 10 per cent a day because of reduced lending by banks. Protection money – pizzo – extorted from about 160,000 shops and enterprises was broadly unchanged, reflecting the difficult times facing the victims.
“With the €24bn turnover of racket and usury activities alone, 200,000 jobs could be created,” he said, noting the loss to the Italian ¬economy.
The report comes at a sensitive moment for Silvio Berlusconi, prime minister. His centre-right government has pointed to the high numbers of arrests of Mafiosi and seizure of their assets to back up its claim to be the toughest on organised crime since Mussolini.
Ministers plan to move their cabinet meeting from Rome to the southern city of Reggio Calabria, a stronghold of the local ’Ndrangheta mob, to demonstrate state resolve not to back down in the face of increased threats.
Commenting on the report, Costantino Garraffa, senator for the opposition Democratic party, said the government risked aiding the Mafia through moves such as a tax amnesty for funds held overseas.
The report – Crime’s Hold on Business – collates the activities of the five main Mafia organisations, estimating they equal about 7 per cent of Italy’s GDP.
Narcotics provides the largest income, estimated at €60bn. “Eco-Mafia” activities, including waste disposal, account for €16bn. Subcontracts, often in construction and the health sector, yield €6.5bn.
Outgoings reveal the Mafia’s flexibility on costs, with its wage bill falling by €500m to €1.2bn. The ability to launder money and move into the real economy is seen in €26bn spent on investments, mostly in construction, trading and tourism. Some €800m was spent on legal fees.
“Mafia Inc is a great entrepreneurial and financial group, with numerous tentacles,” said Lino Busà of SOS Impresa.
Copyright The Financial Times Limited 2010. You may share using our article tools. Please don't cut articles from FT.com and redistribute by email or post to the web.