rugman versus Rogoff?
Twee pessimisten, de een preekt een gat in de hand voor de overheid en de ander een fatalistisch bezuinigingsbeleid (wat je ook doet, het helpt niet, alleen tijd heelt de wonden).
Kroegman zou zich sinds augustus inbijten tegen Rog of, zoals hij dat vroeger met Bus deed.
De Amerikaanse droom is uit. De welvaartsstijging sinds 1981 is volledig gebaseerd op steeds meer schulden maken tegen een steeds lagere rente. Dat ontmoette zijn Mynski moment en toen klapte de ballon.
De welvaartsstijging was niet gebaseerd op loonstijging die de productiviteitsstijging bijhield. Het inkomen in totaal hield de productiviteitsstijging wel bij, maar dat kwam alleen bij de rijken terecht.
Er is in de rijke landen een soort fatalisme aan het ontstaan, dat je niet meer rijk kunt worden, dat je het slechter hebt dan je babyboomende vader en dat je kinderen het nog slechter krijgen.
De analyse van RR heeft enige nadelen (bepaalde perioden waren nu eenmaal deflatoir/ inflatoir en daar had het schuldniveau weinig invloed op; de mix van landen blijft altijd een probleem).
De basisgedachte dat schuld tot een bepaald niveau weinig problemen oplevert, maar boven een bepaald niveau (“cusp” zo zeggen ze dat bij credits) wel en zelfs accelererende, exponentieel groeiende problemen, gaat er bij mij in als koek. Op zeker moment (Mynski) zit je in de fuik en dan zijn de poppen aan het dansen (en wel voor een hele tijd, de poppen worden nooit moe lijkt het wel).
Debt and growth revisited
Carmen M. Reinhart Kenneth Rogoff
11 August 2010
http://www.voxeu.org/index.php?q=node/5395
No comments:
Post a Comment