Investment Chart Kondratiev Wave
Sunday, 31 January 2010
De Washington consensus ingeruild voor Bejing consensus?
Friedman haalt in zijn column vandaag (http://www.nytimes.com/2010/01/31/opinion/31friedman.html) Katrin Bennhold aan (http://www.nytimes.com/2010/01/27/business/global/27yuan.html?pagewanted=all): de Bejing consensus rukt op en de Washington consensus verliest invloed
Saturday, 30 January 2010
Het einde van de derde weg
Bos maakte in zijn den Uijl lezing van 25 januari 2010 korte metten met het derde weg denken van Kok. De socialistische veren moeten weer opgekopt worden.
De lezing heet: De derde weg voorbij.
NRC: Bos stelt dat Kok bedoelde: het ging kok erom dat dat de sociaal democraten de markt eindelijk als realiteit gingen zien.
Bos is een diepe greppel aan het graven om de verzorgingsstaat heen. Marktwerking werkt niet goed in de zorg [en stat niet ter discussie bij dfensie, politie etc].
NRC stelt dat er nu concerte stappen nodig zijn om het nieuwe denkgoed in de praktijk te brengen [we zitten inde winter van de tijdgeest].
Gek toch dat we steeds de nieuwe politieke wind willen laten komen van de denkers van de PvdA. Natuurlijk zitten we omhoog met het nieuwe denken van de PVV.
Maar toch, men verwacht een nieuw denken van Bos en niet een geschrift van balkenende of Rutte.
Bos werd gezien als de prins van paars (onze versie van de derde weg).
Clinton maakte het grotere publiek bekend met de term Derde weg. Ik citeer: „We haved moved pastthe sterile debate between those who say Government is the enemy and those who say Government is the answer. My fellow Americans, we have found a third way.‟
Eind jaren '90 publiceerden Blair en Anthony Giddens hun beider visies over de derde weg. Voor hen moest De Derde Weg met name een antwoord bieden op de sociale gevolgen van de technologische vooruitgang en de globalisering, waardoor kennis en informatie steeds belangrijker werden. Deze nieuwe uitdagingen betekenden dat links nieuwe manieren moest vinden om de traditionele waarden uit te dragen. Die waarden - gelijkwaardigheid, gelijke kansen, verantwoordelijkheid en gemeenschapszin - waren en bleven essentieel voor een rechtvaardige samenleving. Die radicaal andere aanpak was vooral pragmatisch. Ideologie hoorde bij Oud Links. Vanaf nu ging het erom te doen wat werkt.
Het ging bij de Derde Weg vooral om de volgende drie elementen. Eén: een relativering van de staat als enig instrument om de samenleving te veranderen. Twee: een herwaardering van de markt, ondernemerschap en globalisering als welvaartscreërende krachten die ons in staat stellen ook sociaal beleid te voeren. Drie: ruimte maken voor de verantwoordelijkheid die mensen zelf kunnen nemen in een verstandig evenwicht tussen rechten en plichten en met als doel ontplooiing.
In de praktijk kwam de combinatie van deze drie uitgangspunten er op neer dat het gat dat een terugtredende overheid liet ontstaan opgevuld moest worden door ofwel markt, marktprikkels en ondernemerschap dan wel door “empowered individuals” die hun
verantwoordelijkheid namen of moesten nemen.
Bos: die marktwerking sloeg door.
Op 9 november 2009
verscheen er een bericht op teletekst pagina 127 onder de titel: Steun voor kapitalisme
neemt af. Ik kan het niet na laten de tekst aan u voor te lezen, deze ging als volgt.
"Steun voor kapitalisme neemt af. Wereldwijd is maar elf procent van de mensen tevreden met het kapitalistische systeem. Volgens een BBC-peiling onder 29.000 mensen in 27 landen wil de meerderheid hervormingen en eerlijker verdeling van de welvaart. De val van de Muur werd door velen als een overwinning van de vrije markt gezien. Twintig jaar later is alleen in de VS en in Pakistan nog meer dan 20% van de mensen enthousiast over het systeem.
Vooral in Frankrijk, Mexico en Brazilië is men negatief. Bijna overal wil een meerderheid dat de overheid sterker ingrijpt. Alleen in Turkije is een meerderheid daartegen."
Ik laat dit intrigerende bericht even voor wat het is en probeer eerst een terug te kijken. Wat is er gebeurd met het kapitalisme?
Het internationale bedrijfsleven of althans delen daarvan, vormden steeds meer een eigen gemeenschap, met eigen normen en een eigen moraal. Met als meest pregnante voorbeeld de krankzinnige beloningen die normaal moesten worden gevonden.
Een tweede verandering betrof de invloed op machtsverhoudingen. Werknemers verloren
macht ten opzichte van het ondernemingsbestuur. Regeringen verloren macht ten opzichte van multinationale ondernemingen. En de dynamiek op markten werd zo groot dat het steeds moeilijker werd voor regeringen om deze markten goed te ordenen.
Tegenover het neoliberale There Is No Alternative [TINA]staat There Are Real Alternatives. Ons vermogen politiek relevant bezig te zijn staat of valt met onze overtuiging verschil te kunnen maken. Te lang hebben de neo-liberalen
ons proberen te doen geloven dat globalisering een anonieme onvermijdelijke beweging was die over ons heen kwam en waar je niet onderuit kon, met zijn allen richting steeds Angelsaksischer economische ordening, een steeds kleinere collectieve sector en steeds vrijere markten.
Maar na de crash van vorig jaar en de regeringswisseling in de Verenigde Staten weten we beter. Ook globalisering is maakbaar. Misschien niet in Nederland, maar wel in de Verenigde Staten en in internationaal verband zoals de G20. Plotseling blijkt globalisering geen anonieme en autonome ontwikkeling te zijn maar maakbaar in Washington. Meer regulering van markten blijkt opeens wel mogelijk. De politiek blijkt zich wel met bonussen te mogen bemoeien. Het beleggingsbeleid van banken kan wel ter discussie komen.
Nog steeds is voor Nederland globalisering groot en ongrijpbaar en kunnen we daar in ons eentje niet zoveel aan doen. Maar in het Amerika van na de crisis en met Obama aan het roer blijkt globalisering op Amerikaanse en dus op wereldschaal wel degelijk beinvloedbaar. Dat is winst en dat biedt hoop.
Scandinavische landen laten al jaren zien dat ook met een grote collectieve sector economieën goed kunnen groeien én evenwichtige inkomenspolitiek kunnen voeren én voorop kunnen lopen met duurzaamheid. [meer duurzaamheid via een socialistische overheid?]
zorg werkt niet volgens markteconomie:
Het zorgverzekeringsstelsel in Nederland is hier een goed voorbeeld. In naam gaat het daarbij om marktwerking in plaats van staatssturing. Maar de doelmatigheidsvoordelen die dat op zou moeten leveren worden stelselmatig teniet gedaan door compenserende regelgeving. Consumenten betalen een hoge premie om ze bewust te laten zijn van de kosten van zorg en hen zo aan te zetten tot efficiënt keuzegedrag; maar om redenen van rechtvaardigheid compenseren we de meerderheid van de consumenten met een zorgtoeslag. Verzekeraars worden geacht efficiënt zorg in te kopen om zo winst te kunnen maken; maar als ze met slechte risico's bljven zitten wordt dat nagecalculeerd en vergoed. Zorgaanbieders mogen aanbieden al naar gelang de vraag; maar als het te duur is legt de overheid kortingen op. Resultaat is een zodanige bureaucratie en regeldichtheid dat mij de
vraag wel bezig houdt welke doelmatigheidsvoordelen per saldo over blijven. Misschien moet de conclusie vooral zijn dat marktwerking maar beperkte voordelen biedt op gebieden waar inkomenspolitiek en toegankelijkheid de publieke belangen zijn die niet in het geding mogen komen; die vragen dan immers om heel veel compenserende regelgeving die de doelmatigheidsvoordelen teniet kunnen doen.
Er is slechts één probleempje met economische socilaistische politiek: het past zo slecht in modellen. Die dure auto en dat mooie speelgoed allemaal wel. Maar veiligheid, zorg, natuur, milieu en rechtvaardigheid allemaal veel minder. Die economen weten dat allemaal wel en zetten in hun voetnoten precies uiteen welke beperkingen hun modellen allemaal hebben. Maar het effect op het publieke debat en op het maken van beleid is ondertussen funest.
Ik zou liever een andere les trekken en dat is dat we vooral realistisch moeten zijn over de markt. In dat licht kan het verstandiger zijn de markt af te schermen dan haar trachten te temmen. De markt gedraagt zich soms als Bokito. Je kunt heel lang denken dat je hem onder controle hebt maar op een dag doet hij toch wat zijn reflexen hem ingeven. Uiteindeljk geeft een hele brede diepe greppel meer zekerheid dan een goede dompteur.
Zo is het vaak ook met de markt. De markt kan enorm veel welvaart, innovatie en
werkgelegenheid genereren maar draait uiteindelijk altijd om commercieel gewin. Dat motief kan in heel veel sectoren van de economie heel veel goeds doen en dient daar ook volop de ruimte te krijgen. Maar het kan ook haaks staan op publieke belangen. De vraag is dan hoe je die borgt.
In theorie kun je de markt in toom houden door randvoorwaarden te definiëren die
het publiek belang moeten borgen. Maar los van het feit dat het heel moeilijk is om dat waterdicht te doen en het vaak tot hopeloos veel regels leidt waarmee veel beoogde doelmatigheidsvoordelen weer verloren gaan, wordt de publieke sector professional in zo'n constellatie primair op zijn marktmotivatie aangesproken en niet op zijn publieke dienstverleningsmotivatie. Dat leidt uiteindelijk ook tot andere keuzes. Ten nadele van het publieke belang. Het is om deze reden dat ik een paar jaar geleden besloot om -in tegenstelling tot wat mijn voorganger van plan was- Schiphol niet naar de beurs te brengen.
Een directie die primair winst en aandeelhouderswaarde moet maken kan nog zoveel publieke randvoorwaarden opgelegd krijgen, uiteindelijk neemt die toch andere beslissingen dan een directie die zich primair laat motiveren door de publieke opdracht voor Schiphol.Ik ben ervan overtuigd dat veel bureaucratie, onduidelijkheid en traagheid in onze publieke sector veroorzaakt wordt door het feit dat we niet duidelijk kiezen tussen markt- of publieke aansturing. Van zorg tot corporaties. Ik pleit niet tegen een rol voor het maatschappelijk middenveld maar ik pleit wel voor duidelijke keuzes bij de aansturing.
Wat wij de afgelopen jaren hebben aanschouwd was dus ook een waardencrisis over de
balans tussen excessen en matiging, tussen lange en korte termijn, tussen status najagen en dienstbaarheid, tussen roekeloosheid en verantwoordelijkheid. Onze nieuwe en noodzakelijke houding ten opzichte van het kapitalisme vraagt dus uiteindelijk ook om een opvoeding tot burgerschap en een aan het algemeen belang dienstbare élite. Ons verheffingsideaal heeft ook op hén betrekking….
Zoals zo vaak hebben ook hier de liberalen het beter begrepen dan de neo-liberalen. Adam Smith, de man die als eerste overtuigend opschreef hoe de markt welvaart kon creëren wist als geen ander hoe belangrijk tegelijkertijd ook morele keuzes waren: " [The] disposition to admire, and almost to worship, the rich and the powerful, and to despise, or, at least, to neglect persons of poor and mean condition...is...the great and most universal cause of the corruption of our moral sentiments."
De lezing heet: De derde weg voorbij.
NRC: Bos stelt dat Kok bedoelde: het ging kok erom dat dat de sociaal democraten de markt eindelijk als realiteit gingen zien.
Bos is een diepe greppel aan het graven om de verzorgingsstaat heen. Marktwerking werkt niet goed in de zorg [en stat niet ter discussie bij dfensie, politie etc].
NRC stelt dat er nu concerte stappen nodig zijn om het nieuwe denkgoed in de praktijk te brengen [we zitten inde winter van de tijdgeest].
Gek toch dat we steeds de nieuwe politieke wind willen laten komen van de denkers van de PvdA. Natuurlijk zitten we omhoog met het nieuwe denken van de PVV.
Maar toch, men verwacht een nieuw denken van Bos en niet een geschrift van balkenende of Rutte.
Bos werd gezien als de prins van paars (onze versie van de derde weg).
Clinton maakte het grotere publiek bekend met de term Derde weg. Ik citeer: „We haved moved pastthe sterile debate between those who say Government is the enemy and those who say Government is the answer. My fellow Americans, we have found a third way.‟
Eind jaren '90 publiceerden Blair en Anthony Giddens hun beider visies over de derde weg. Voor hen moest De Derde Weg met name een antwoord bieden op de sociale gevolgen van de technologische vooruitgang en de globalisering, waardoor kennis en informatie steeds belangrijker werden. Deze nieuwe uitdagingen betekenden dat links nieuwe manieren moest vinden om de traditionele waarden uit te dragen. Die waarden - gelijkwaardigheid, gelijke kansen, verantwoordelijkheid en gemeenschapszin - waren en bleven essentieel voor een rechtvaardige samenleving. Die radicaal andere aanpak was vooral pragmatisch. Ideologie hoorde bij Oud Links. Vanaf nu ging het erom te doen wat werkt.
Het ging bij de Derde Weg vooral om de volgende drie elementen. Eén: een relativering van de staat als enig instrument om de samenleving te veranderen. Twee: een herwaardering van de markt, ondernemerschap en globalisering als welvaartscreërende krachten die ons in staat stellen ook sociaal beleid te voeren. Drie: ruimte maken voor de verantwoordelijkheid die mensen zelf kunnen nemen in een verstandig evenwicht tussen rechten en plichten en met als doel ontplooiing.
In de praktijk kwam de combinatie van deze drie uitgangspunten er op neer dat het gat dat een terugtredende overheid liet ontstaan opgevuld moest worden door ofwel markt, marktprikkels en ondernemerschap dan wel door “empowered individuals” die hun
verantwoordelijkheid namen of moesten nemen.
Bos: die marktwerking sloeg door.
Op 9 november 2009
verscheen er een bericht op teletekst pagina 127 onder de titel: Steun voor kapitalisme
neemt af. Ik kan het niet na laten de tekst aan u voor te lezen, deze ging als volgt.
"Steun voor kapitalisme neemt af. Wereldwijd is maar elf procent van de mensen tevreden met het kapitalistische systeem. Volgens een BBC-peiling onder 29.000 mensen in 27 landen wil de meerderheid hervormingen en eerlijker verdeling van de welvaart. De val van de Muur werd door velen als een overwinning van de vrije markt gezien. Twintig jaar later is alleen in de VS en in Pakistan nog meer dan 20% van de mensen enthousiast over het systeem.
Vooral in Frankrijk, Mexico en Brazilië is men negatief. Bijna overal wil een meerderheid dat de overheid sterker ingrijpt. Alleen in Turkije is een meerderheid daartegen."
Ik laat dit intrigerende bericht even voor wat het is en probeer eerst een terug te kijken. Wat is er gebeurd met het kapitalisme?
Het internationale bedrijfsleven of althans delen daarvan, vormden steeds meer een eigen gemeenschap, met eigen normen en een eigen moraal. Met als meest pregnante voorbeeld de krankzinnige beloningen die normaal moesten worden gevonden.
Een tweede verandering betrof de invloed op machtsverhoudingen. Werknemers verloren
macht ten opzichte van het ondernemingsbestuur. Regeringen verloren macht ten opzichte van multinationale ondernemingen. En de dynamiek op markten werd zo groot dat het steeds moeilijker werd voor regeringen om deze markten goed te ordenen.
Tegenover het neoliberale There Is No Alternative [TINA]staat There Are Real Alternatives. Ons vermogen politiek relevant bezig te zijn staat of valt met onze overtuiging verschil te kunnen maken. Te lang hebben de neo-liberalen
ons proberen te doen geloven dat globalisering een anonieme onvermijdelijke beweging was die over ons heen kwam en waar je niet onderuit kon, met zijn allen richting steeds Angelsaksischer economische ordening, een steeds kleinere collectieve sector en steeds vrijere markten.
Maar na de crash van vorig jaar en de regeringswisseling in de Verenigde Staten weten we beter. Ook globalisering is maakbaar. Misschien niet in Nederland, maar wel in de Verenigde Staten en in internationaal verband zoals de G20. Plotseling blijkt globalisering geen anonieme en autonome ontwikkeling te zijn maar maakbaar in Washington. Meer regulering van markten blijkt opeens wel mogelijk. De politiek blijkt zich wel met bonussen te mogen bemoeien. Het beleggingsbeleid van banken kan wel ter discussie komen.
Nog steeds is voor Nederland globalisering groot en ongrijpbaar en kunnen we daar in ons eentje niet zoveel aan doen. Maar in het Amerika van na de crisis en met Obama aan het roer blijkt globalisering op Amerikaanse en dus op wereldschaal wel degelijk beinvloedbaar. Dat is winst en dat biedt hoop.
Scandinavische landen laten al jaren zien dat ook met een grote collectieve sector economieën goed kunnen groeien én evenwichtige inkomenspolitiek kunnen voeren én voorop kunnen lopen met duurzaamheid. [meer duurzaamheid via een socialistische overheid?]
zorg werkt niet volgens markteconomie:
Het zorgverzekeringsstelsel in Nederland is hier een goed voorbeeld. In naam gaat het daarbij om marktwerking in plaats van staatssturing. Maar de doelmatigheidsvoordelen die dat op zou moeten leveren worden stelselmatig teniet gedaan door compenserende regelgeving. Consumenten betalen een hoge premie om ze bewust te laten zijn van de kosten van zorg en hen zo aan te zetten tot efficiënt keuzegedrag; maar om redenen van rechtvaardigheid compenseren we de meerderheid van de consumenten met een zorgtoeslag. Verzekeraars worden geacht efficiënt zorg in te kopen om zo winst te kunnen maken; maar als ze met slechte risico's bljven zitten wordt dat nagecalculeerd en vergoed. Zorgaanbieders mogen aanbieden al naar gelang de vraag; maar als het te duur is legt de overheid kortingen op. Resultaat is een zodanige bureaucratie en regeldichtheid dat mij de
vraag wel bezig houdt welke doelmatigheidsvoordelen per saldo over blijven. Misschien moet de conclusie vooral zijn dat marktwerking maar beperkte voordelen biedt op gebieden waar inkomenspolitiek en toegankelijkheid de publieke belangen zijn die niet in het geding mogen komen; die vragen dan immers om heel veel compenserende regelgeving die de doelmatigheidsvoordelen teniet kunnen doen.
Er is slechts één probleempje met economische socilaistische politiek: het past zo slecht in modellen. Die dure auto en dat mooie speelgoed allemaal wel. Maar veiligheid, zorg, natuur, milieu en rechtvaardigheid allemaal veel minder. Die economen weten dat allemaal wel en zetten in hun voetnoten precies uiteen welke beperkingen hun modellen allemaal hebben. Maar het effect op het publieke debat en op het maken van beleid is ondertussen funest.
Ik zou liever een andere les trekken en dat is dat we vooral realistisch moeten zijn over de markt. In dat licht kan het verstandiger zijn de markt af te schermen dan haar trachten te temmen. De markt gedraagt zich soms als Bokito. Je kunt heel lang denken dat je hem onder controle hebt maar op een dag doet hij toch wat zijn reflexen hem ingeven. Uiteindeljk geeft een hele brede diepe greppel meer zekerheid dan een goede dompteur.
Zo is het vaak ook met de markt. De markt kan enorm veel welvaart, innovatie en
werkgelegenheid genereren maar draait uiteindelijk altijd om commercieel gewin. Dat motief kan in heel veel sectoren van de economie heel veel goeds doen en dient daar ook volop de ruimte te krijgen. Maar het kan ook haaks staan op publieke belangen. De vraag is dan hoe je die borgt.
In theorie kun je de markt in toom houden door randvoorwaarden te definiëren die
het publiek belang moeten borgen. Maar los van het feit dat het heel moeilijk is om dat waterdicht te doen en het vaak tot hopeloos veel regels leidt waarmee veel beoogde doelmatigheidsvoordelen weer verloren gaan, wordt de publieke sector professional in zo'n constellatie primair op zijn marktmotivatie aangesproken en niet op zijn publieke dienstverleningsmotivatie. Dat leidt uiteindelijk ook tot andere keuzes. Ten nadele van het publieke belang. Het is om deze reden dat ik een paar jaar geleden besloot om -in tegenstelling tot wat mijn voorganger van plan was- Schiphol niet naar de beurs te brengen.
Een directie die primair winst en aandeelhouderswaarde moet maken kan nog zoveel publieke randvoorwaarden opgelegd krijgen, uiteindelijk neemt die toch andere beslissingen dan een directie die zich primair laat motiveren door de publieke opdracht voor Schiphol.Ik ben ervan overtuigd dat veel bureaucratie, onduidelijkheid en traagheid in onze publieke sector veroorzaakt wordt door het feit dat we niet duidelijk kiezen tussen markt- of publieke aansturing. Van zorg tot corporaties. Ik pleit niet tegen een rol voor het maatschappelijk middenveld maar ik pleit wel voor duidelijke keuzes bij de aansturing.
Wat wij de afgelopen jaren hebben aanschouwd was dus ook een waardencrisis over de
balans tussen excessen en matiging, tussen lange en korte termijn, tussen status najagen en dienstbaarheid, tussen roekeloosheid en verantwoordelijkheid. Onze nieuwe en noodzakelijke houding ten opzichte van het kapitalisme vraagt dus uiteindelijk ook om een opvoeding tot burgerschap en een aan het algemeen belang dienstbare élite. Ons verheffingsideaal heeft ook op hén betrekking….
Zoals zo vaak hebben ook hier de liberalen het beter begrepen dan de neo-liberalen. Adam Smith, de man die als eerste overtuigend opschreef hoe de markt welvaart kon creëren wist als geen ander hoe belangrijk tegelijkertijd ook morele keuzes waren: " [The] disposition to admire, and almost to worship, the rich and the powerful, and to despise, or, at least, to neglect persons of poor and mean condition...is...the great and most universal cause of the corruption of our moral sentiments."
Monday, 25 January 2010
tegenlicht 25 januari 2010 buigen of barsten
in 2011 komt er een recessie die erger is dan we hadden, zegt Rogers.
Letland. huizenprijzen halveerden omdat banken geen hypotheken meer geven.
Rogers letland is klein, maar straks misschien VK, of waarschijnlijker Oekraine. Sneeuwbaleffect.
Dow Jones gaat wel omhoog, maar niet in reële waarde, slechts in waardeloze valuta. faillissementen nemen toe: welfare to the rich (300 mln amerikanen betalen voor 1 mln bankiers. we zullen veel valuta's zien instorten. koop grondstoffen. Vietnam. gaat meer omlaag. vooral EM valuta waardeloos, zoals Brazilië.
Faber. multipliereffect overheidsuitgaven kleiner dan 1. dus schuld op laten lopen door overheid slecht. obama slechter dan bush.
inflatie komt sneller dan je denkt.Geld is te belangrijk om over te laten aan centrale bank. overheiddschulden worden te groot. rente enorm omhoog in VS, dan hyperinflatie. VS gaat dan ten oorlog.
ddwz barsten
vrouw: door klimaatverandering zal voedsel schaars worden.
2010: Buigen of barsten
Door Marijntje Denters 25 januari 2010
Is het economisch herstel inderdaad ingezet of moet het ergste nog komen? Gaan we in 2010 alsnog werk maken van fundamentele economische hervormingen of zijn we vooral hard op weg naar een volgende crisis? Voor antwoorden ging Tegenlicht langs bij investeerders en economen.
De Amerikaanse superinvesteerder Jim Rogers verwacht dat een volgende crisis in kleine landen zal beginnen en zich als een sneeuwbaleffect over de wereld zal verspreiden. Marc Faber, beleggingsgoeroe en schrijver van het Gloom, Boom & Doom Report legt uit hoe de politieke reactie op de crisis onvermijdelijk tot oorlog en conflict zal leiden. Zowel Rogers als Faber zijn ervan overtuigd dat het vrijemarktkapitalisme ons uit de crisis kan leiden. Ann Pettifor van de New Economics Foundation pleit juist voor een “nieuwe economie” waarin de overheid het voortouw neemt en het financieel systeem sterk gereguleerd en dienstbaar is. Zij voorspelt dat we zullen gaan de-globaliseren en lokaliseren.
Tegenlicht bracht ook een bezoek aan Letland waar de crisis keihard voelbaar is en de angst voor een volledig bankroet groot. Zal Letland heel Oost-Europa meesleuren naar de economische afgrond?
Letland. huizenprijzen halveerden omdat banken geen hypotheken meer geven.
Rogers letland is klein, maar straks misschien VK, of waarschijnlijker Oekraine. Sneeuwbaleffect.
Dow Jones gaat wel omhoog, maar niet in reële waarde, slechts in waardeloze valuta. faillissementen nemen toe: welfare to the rich (300 mln amerikanen betalen voor 1 mln bankiers. we zullen veel valuta's zien instorten. koop grondstoffen. Vietnam. gaat meer omlaag. vooral EM valuta waardeloos, zoals Brazilië.
Faber. multipliereffect overheidsuitgaven kleiner dan 1. dus schuld op laten lopen door overheid slecht. obama slechter dan bush.
inflatie komt sneller dan je denkt.Geld is te belangrijk om over te laten aan centrale bank. overheiddschulden worden te groot. rente enorm omhoog in VS, dan hyperinflatie. VS gaat dan ten oorlog.
ddwz barsten
vrouw: door klimaatverandering zal voedsel schaars worden.
2010: Buigen of barsten
Door Marijntje Denters 25 januari 2010
Is het economisch herstel inderdaad ingezet of moet het ergste nog komen? Gaan we in 2010 alsnog werk maken van fundamentele economische hervormingen of zijn we vooral hard op weg naar een volgende crisis? Voor antwoorden ging Tegenlicht langs bij investeerders en economen.
De Amerikaanse superinvesteerder Jim Rogers verwacht dat een volgende crisis in kleine landen zal beginnen en zich als een sneeuwbaleffect over de wereld zal verspreiden. Marc Faber, beleggingsgoeroe en schrijver van het Gloom, Boom & Doom Report legt uit hoe de politieke reactie op de crisis onvermijdelijk tot oorlog en conflict zal leiden. Zowel Rogers als Faber zijn ervan overtuigd dat het vrijemarktkapitalisme ons uit de crisis kan leiden. Ann Pettifor van de New Economics Foundation pleit juist voor een “nieuwe economie” waarin de overheid het voortouw neemt en het financieel systeem sterk gereguleerd en dienstbaar is. Zij voorspelt dat we zullen gaan de-globaliseren en lokaliseren.
Tegenlicht bracht ook een bezoek aan Letland waar de crisis keihard voelbaar is en de angst voor een volledig bankroet groot. Zal Letland heel Oost-Europa meesleuren naar de economische afgrond?
Wednesday, 20 January 2010
avatar protesten
http://www.nytimes.com/2010/01/20/movies/20avatar.html?em
You saw what in AVatar: Pass those glasses!
Religie worsd t omstreden getoond, te veel militair geweld. het vaticaan etc in actie.
Sunday, 17 January 2010
Dr doom weet het zeker een U
De Volkskrant bracht het: Dr. Doom is overleden. Er komt geen W.
http://www.volkskrant.nl/economie/article1338842.ece/Doctor_Doom_weet_het_zeker_het_wordt_een_U
Van onze verslaggever Robert Giebels op 17 januari '10, 19:06, bijgewerkt 17 januari '10, 19:45
Nouriel Roubini alias Dr. Doom (AP)
AMSTERDAM - Doctor Doom, bijnaam van Nouriel Roubini, voorspelt dat er geen tweede terugval komt van de wereldeconomie. Roubini voorspelde eerder de diepte van de crisis van 2007 en 2008 twee jaar eerder al het nauwkeurigst.
Doctor Doom is dood. Nouriel Roubini (50) daarentegen is springlevend. De onbekende economieprofessor kreeg door de kredietcrisis een popsterrenstatus. Dat was omdat hij, zo bleek achteraf, de diepte van de crisis van 2007 en 2008 twee jaar eerder het nauwkeurigst had voorspeld.
De bijnaam Dr. Doom verdiende Roubini doordat hij in het ene na het andere nieuwsprogramma vertelde dat het allerergste nog moest komen. Vooral de uitzonderlijk donkere blik die hij daarbij opzette, met de wenkbrauwen ver over de ogen, maakte van hem de mondiale Doctor Onheil.
Geen somberte meer
Maar het is gedaan met die somberte. Roubini onthulde vorige week in een toespraak in Brussel voor relaties van bank-verzekeraar ING dat er geen tweede terugval komt van de wereldeconomie. Oftewel, in economenlingo: er komt geen W.
Er komt niet nogmaals een diepe economische recessie, voorspelde Roubini aan Belgische kranten. ‘Het risico daarop is zo’n 10 tot 20 procent.’ Dat is veel optimistischer dan de voorspelling van een groot aantal economen: ergens halverwege dit jaar is de overheidssteun overal uitgewerkt en gaat de economie weer krimpen.
Laag pitje
Welke letter het wél wordt, weet Roubini ook – dat is het lot van voorspellers, ze kunnen na succes niet opeens zeggen: ‘Ik weet het niet meer.’ De conjunctuurgrafiek van de economie zal met 60 procent zekerheid een U-vorm hebben. ‘We blijven de komende jaren gewoon op een laag pitje voortsudderen.’
De echte fans wisten al dat Dr. Doom was overleden. Op Roubini’s persoonlijke internetpagina heeft hij foto’s van zichzelf gezet, gemaakt bij een 5 miljoen dollar kostend oudejaarsfeest op een eiland van de Russische multimiljardair Roman Abramovitsj.
Gwen Stefani
Een dolgelukkige en aangeschoten Roubini heeft een tamelijk succesvolle poging gedaan zich met alle vrouwen van het feest te laten fotograferen. De meesten, zoals zangeres Gwen Stefani, kijken op de vermaarde economieprofessor neer alsof hij een dronken drenkeling is die op de een of andere manier door de beveiliging is geglipt.
De gelukzalige Roubini op de foto’s lijkt in niets op zijn Dr. Doom-pose. Zal die ooit terugkomen? Niemand is onvoorspelbaarder dan een voorspeller. Een half jaar geleden waarschuwde Dr. Doom nog voor, inderdaad, een ‘double dip’: een W dus.
Commentaar: op bijgevoegde foto kijkt Roubini niet gelukzalig. Wel is duidelijk dat zijn welverdiende roem zo leidt tot een even welverdiende ondergang. Nie te zien op de foto maar wel duidelijk: de houdbaarheidsdatum van de profeet Roubini is verstreken.
Saturday, 16 January 2010
onsterfelijkheid voor beginners
ellen de bruin
mens enig dier dat zich van sterfelijkheid bewust is (veroorzaakt terror management)
doet veel moeite hele dag dit weg te drukken
jan veijt eerste mens die 1000 wordt is al geboren
kentering in denken erover
het zou zo maar kunnen: zo zeker als kurzweil kun je niet zijn (software lichaam veranderen, alles nieuw downloaden zodat je brein weer heel wordt)
nrc verliefd en daarom
het lijkt wel een religie: je moet er met de aanhangers geen grap over maken
genezen van veroudering aubrey de grey (bio-informaticus) 7 verouderingen (te veel delen / te weinig, beschadiging dna (door zonlicht)etc)
telomeren: 50 keer delen en dan is het op (uiteinde dna wordt steeds korter). telemerase repareert dat en dna wordt langer.
mens enig dier dat zich van sterfelijkheid bewust is (veroorzaakt terror management)
doet veel moeite hele dag dit weg te drukken
jan veijt eerste mens die 1000 wordt is al geboren
kentering in denken erover
het zou zo maar kunnen: zo zeker als kurzweil kun je niet zijn (software lichaam veranderen, alles nieuw downloaden zodat je brein weer heel wordt)
nrc verliefd en daarom
het lijkt wel een religie: je moet er met de aanhangers geen grap over maken
genezen van veroudering aubrey de grey (bio-informaticus) 7 verouderingen (te veel delen / te weinig, beschadiging dna (door zonlicht)etc)
telomeren: 50 keer delen en dan is het op (uiteinde dna wordt steeds korter). telemerase repareert dat en dna wordt langer.
Tuesday, 12 January 2010
Japan ramp
Societe general maakt plausibel dat het verkeerd met Japan afloopt. Het overheidstekort is te lang te hoog en onoplosbaar door demografie. De spaarquote van Japan keldert.
Het Japanse publiek zit op zijn max aan JGB. Hetgroeit al enkele jaren niet meer.
avatar in China controversieel
The Avatar Effect :China's moviegoers see a story about private property, not race.
WSJ http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703652104574651764117659286.html?mod=WSJ_hp_us_mostpop_read
Hollywood blockbusters aren't usually notable for their artistic or political subtlety. And James Cameron's latest sci-fi hit, "Avatar," would seem to be no exception, going by the lament of some critics that the film's impressive special effects are undercut by a skimpy story line and flat dialogue.
That, however, is not how many Chinese see the film, which tells the story of rapacious humans trying to evict the blue-skinned natives of the planet Pandora in order to extract some exceedingly valuable mineral. This is standard politically correct fare for a Western audience, conveying a message of racial sensitivity and environmental awareness. In China, however, it has more rebellious undertones.
That's because Chinese local governments in cahoots with developers have become infamous for forcibly seeking to evict residents from their homes with little compensation and often without their consent. The holdouts are known as "nail households," since their homes are sometimes left stranded in the middle of busy construction sites. More often, however, they are driven away by paid thugs. Private property is one of the most sensitive issues in the country today, and "Avatar" has given the resisters a shot in the arm.
Even in Hong Kong, the "Avatar" banner has been taken up by antigovernment activists trying to defeat a plan to demolish a village to make way for a new high-speed railway line. One mysterious benefactor reportedly donated movie tickets to the villagers to stoke their enthusiasm for protests.
We suspect that neither Mr. Cameron nor 20th Century Fox (a sister company to this newspaper) had any idea of the effect their movie would have on the other side of the world. But then such flukes are one of the wonderful things about globalization, confounding those who lament its supposedly homogenizing effects on culture.
WSJ http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703652104574651764117659286.html?mod=WSJ_hp_us_mostpop_read
Hollywood blockbusters aren't usually notable for their artistic or political subtlety. And James Cameron's latest sci-fi hit, "Avatar," would seem to be no exception, going by the lament of some critics that the film's impressive special effects are undercut by a skimpy story line and flat dialogue.
That, however, is not how many Chinese see the film, which tells the story of rapacious humans trying to evict the blue-skinned natives of the planet Pandora in order to extract some exceedingly valuable mineral. This is standard politically correct fare for a Western audience, conveying a message of racial sensitivity and environmental awareness. In China, however, it has more rebellious undertones.
That's because Chinese local governments in cahoots with developers have become infamous for forcibly seeking to evict residents from their homes with little compensation and often without their consent. The holdouts are known as "nail households," since their homes are sometimes left stranded in the middle of busy construction sites. More often, however, they are driven away by paid thugs. Private property is one of the most sensitive issues in the country today, and "Avatar" has given the resisters a shot in the arm.
Even in Hong Kong, the "Avatar" banner has been taken up by antigovernment activists trying to defeat a plan to demolish a village to make way for a new high-speed railway line. One mysterious benefactor reportedly donated movie tickets to the villagers to stoke their enthusiasm for protests.
We suspect that neither Mr. Cameron nor 20th Century Fox (a sister company to this newspaper) had any idea of the effect their movie would have on the other side of the world. But then such flukes are one of the wonderful things about globalization, confounding those who lament its supposedly homogenizing effects on culture.
Ter Veer 79
Als pensionado geniet Gerhard ter Veer van een welverdiende rust in Motril, Spanje. Hij was mijn leermeester op het gebied van beleggen. Hij denkt nu al ruim 40 jaar na over de Kondratieffgolf. In zijn boek "Beleggingsbeleid in verleden em heden" uit 1971 kreeg dat al een prominente plaats. Ik las het tijdens mijn studie econemetrie op aanraden van mijn studiebegeleider om iets meer te weten te komen van beleggen in de praktijk. Bij mijn sollicitatiegesprek met Gerhard kwam dat goed te pas. Ik werk nu ruim 30 jaar bij het GAK en de opvolgers hiervan PVF, AGI en F&C. "Het boek van Ter Veer", zoals men het noemde op de afdeling, is dus voor mij een heel belangrijk boek geweest.
Ter Veer was mijn baas, aanvankelijk in de functie adjunct hoofd en hoofd financieën (deze afdeling belegde in vastrentende waarden, obligaties voor pensioenfondsen en in korte gelden voor de bedrijfsverenigingen), later als directeur vermogensbeheer van PVF (nu ook met o.a. vastgoed erbij).
De kracht van Ter Veer is dat hij (achteraf) zwakke, algemeen geaccepteerde verhalen verbluffend eenvoudig kon doorprikken. Via vasthouden aan wat de golven normaal moesten betekenen kon hij vaak verrassend sterk contrair uit de hoek komen. Dat was vaak heel goed. De beste adviezen waren om bijvoorbeeld in 1982 echt veel meer in aandelen te gaan beleggen en om begin 1990 het aandelenbezit flink te verminderen. Ook zijn waarschuwingen eind jaren 90 om echt al je aandelen te verkopen was goed (het duurde wel een paar jaar voor het goed bleek). In 2003 was hij terecht weer heel positief over aandelen. En laten we hopen dat hij nu gelijk heeft dat je nu weer zwaar in aandelen moet zitten tot circa 2018.
Vaak was ik het met Ter Veer eens. Vaak waren de discussies met hem heel fel. Ik kan me nog een keer herinneren dat toen ik zijn kamer uitliep zijn secretaresse tot mijn (en zijn) verbazing vroeg of ik ontslagen was.
Zonder zijn volhouden was ons boek niet tot stand gekomen.
Ter Veer was mijn baas, aanvankelijk in de functie adjunct hoofd en hoofd financieën (deze afdeling belegde in vastrentende waarden, obligaties voor pensioenfondsen en in korte gelden voor de bedrijfsverenigingen), later als directeur vermogensbeheer van PVF (nu ook met o.a. vastgoed erbij).
De kracht van Ter Veer is dat hij (achteraf) zwakke, algemeen geaccepteerde verhalen verbluffend eenvoudig kon doorprikken. Via vasthouden aan wat de golven normaal moesten betekenen kon hij vaak verrassend sterk contrair uit de hoek komen. Dat was vaak heel goed. De beste adviezen waren om bijvoorbeeld in 1982 echt veel meer in aandelen te gaan beleggen en om begin 1990 het aandelenbezit flink te verminderen. Ook zijn waarschuwingen eind jaren 90 om echt al je aandelen te verkopen was goed (het duurde wel een paar jaar voor het goed bleek). In 2003 was hij terecht weer heel positief over aandelen. En laten we hopen dat hij nu gelijk heeft dat je nu weer zwaar in aandelen moet zitten tot circa 2018.
Vaak was ik het met Ter Veer eens. Vaak waren de discussies met hem heel fel. Ik kan me nog een keer herinneren dat toen ik zijn kamer uitliep zijn secretaresse tot mijn (en zijn) verbazing vroeg of ik ontslagen was.
Zonder zijn volhouden was ons boek niet tot stand gekomen.
john maulding koopt biotech
vitamine D(een hormoon, niet in voedingpreparaten, alleen via zonlicht te krijgen) helpt enorm tegen van alles. optimale vitamine D niveaus kan levensduur met 5-8 jaar verlengen. dat wordt standaard medisch onderzoek per individu. is onomstreden in medische literatuur.
combinatie biotech met nanotechnologie wordt heel sterk
biotech publiceert niet want men wil ideeën niet weggeven. vandaar te weinig aandacht pers. doorbraken zijn er al volop. medicijnen worden veel individueler. nu komen veel medicijnen niet op markt die goed werken maar ere bijwerkingen hebben voor klein deel mensen. dat kunje nagaan/ verbeteren.
heel veel belangrijke patenten zijn reeds (geruisloos) vergeven aan biotech bedrijven.
mauldin gelooft dat biotech een bubbel gaat worden.
combinatie biotech met nanotechnologie wordt heel sterk
biotech publiceert niet want men wil ideeën niet weggeven. vandaar te weinig aandacht pers. doorbraken zijn er al volop. medicijnen worden veel individueler. nu komen veel medicijnen niet op markt die goed werken maar ere bijwerkingen hebben voor klein deel mensen. dat kunje nagaan/ verbeteren.
heel veel belangrijke patenten zijn reeds (geruisloos) vergeven aan biotech bedrijven.
mauldin gelooft dat biotech een bubbel gaat worden.
japan 1990 en vs 2010
In 1989 zag alles er heel goed uit voor Japan. Er was een virtuous circle gaande van hoge geldgroei, productiviteitsstijging, schaarste aan grond. Na 1990 keerde dit. De hoge groei met 10% geldgroei was ineens voorbij en de hoge stijging van de productiviteit ook. De waarde van grond begon in te storten. Japan prikte zelf de bubbels door. Men zag aanvankelijk niet dat de goede tijden voor een lange tijd voorbij waren. Men ging (net als VS rond 1930) eerst eens de rente verhogen. De overheid begon pas na enige tijd met geld te smijten en hield dit decennia lang vol. De Japanse economie kwam daardoor niet in een depressie (ook door meer goedkope grondstoffen als rijst te importeren), maar het groeitempo versnelde niet. Bezuinigingen om het tekort te verlagen van de overheid met de beruchte BTW verhoging in 1997 pakte al helemaal verkeerd uit.
Wel goed ging de eneorme quantitative easing na 2002 die in 2006 (met als gevolg de Kredietcrisis) werd teruggedraaid. De groei stokte meteen. Dit was duidelijk verkeerd: de deflatie kwam terug. De yen werd sterker zodat verliezen geleden werden op de ankopen van Amerikaanse staatsleningen.
De enorme aankopen van amerikaanse staatsleningen door de Bank of Japan waren een enorm succes omdat daardoor de yen verzwakte en er extra inkomen Japan binnenkwam uit de veel hogere Amerikaanse rente gefinancierd met de lage Japanse rente.
In 2009 begonnen Zwitserland, het VK en de VS met hun grote experiment van actief kopen van staatsleningen/ door staat gegarandeerde leningen (maar dan wel de eigen leningen). Dit is het Grote Experiment waar zo negatief over geschreven wordt. Tot op heden (2010) is het Grote Experiment een doorslaand succes. Het vertroebelt wel bepaalde markten (inflation linked bonds) maar het werkt: de asset economy komt terug, banken maken weer winsten, de prijzen van huizen stijgen en de credit spreads dalen waardoor de verliezen van banken omslaan in winsten (ook door steile yield curve).
Monetair en fiscaal beleid 2010 is een heel ander, veel sneller bijgetseld beleid, dan Japan 1990.
Productiviteitsstijging is ook een ander verhaal. Japan had decennia lang hoge productiviteitsstijging door opklimmen naar het productiviteitsniveau van de VS en Europa. Toen dat niveau gehald was, kon Japan niet doorzetten door een hogere productivitet te krijgen an de VS. Integendeel, in de jaren 90 nam produciviteitsstijging in de VS enorm toe en zakte deze totaal weg in Japan (na 2002 haakte Japan overigens weer aan). In de VS ligt productiviteietsstijging sinds 1995 op een structureel hoger niveau. In 2009 lijkt het tempo te versnellen (dit is zeer tegen alle analyses in die een flinke neergang aangeven voor de productiviteitsstijging na 2008). Dus productiviteit zou verbeteren terwijl investeringen achterbleven. Dat wil men niet accepteren in de economenwereld. Dat is de les van de Kondratieffgolf: we zitten in de derde meest gunstige fase van productiviteitsstijging. Die is gebaseerd op het goedkoop toepassen van ICT, innovatiewinsten uit nieuwe ideeën (overvloedig door opkomst inetrnet) en goedkoop uitbesteden naar Emergig Markets. Maar vooral de tijdgeest die toestaat dramatisch te reorganiseren met vreselijke gevolgen voor de werknemers helpt productiviteit enorm. Dat mag van de tijdgeest. Dit betekent hoge productivteitswinst in de multifactorproductiviteit restfactor die overblijft na verbetering kwalietiet arbeid en productviteit kapitaal). D productiviteitssprong wordt gemaakt via beter human capital (internet), beter organiseren (wegdoen verliesgevende activiteiten.
Productiviteitsstijging is dus ook een beter verhaal. Dat komt niet door goed beleid VS 2010 en secht beleid 1990 Japan, maar omdat we nu per ongeluk in het gode deel van de Kondratieffgolf zitten. De grote investeringen zitten nu in human capital en daar is geen bankkrediet voor nodig.
Japan investeerde steeds onrendabeler in infrastructuur (demografie hopeloos). VS heeft op dat gebied meer kansen (en Emerging Markets helemaal veel).
Wel goed ging de eneorme quantitative easing na 2002 die in 2006 (met als gevolg de Kredietcrisis) werd teruggedraaid. De groei stokte meteen. Dit was duidelijk verkeerd: de deflatie kwam terug. De yen werd sterker zodat verliezen geleden werden op de ankopen van Amerikaanse staatsleningen.
De enorme aankopen van amerikaanse staatsleningen door de Bank of Japan waren een enorm succes omdat daardoor de yen verzwakte en er extra inkomen Japan binnenkwam uit de veel hogere Amerikaanse rente gefinancierd met de lage Japanse rente.
In 2009 begonnen Zwitserland, het VK en de VS met hun grote experiment van actief kopen van staatsleningen/ door staat gegarandeerde leningen (maar dan wel de eigen leningen). Dit is het Grote Experiment waar zo negatief over geschreven wordt. Tot op heden (2010) is het Grote Experiment een doorslaand succes. Het vertroebelt wel bepaalde markten (inflation linked bonds) maar het werkt: de asset economy komt terug, banken maken weer winsten, de prijzen van huizen stijgen en de credit spreads dalen waardoor de verliezen van banken omslaan in winsten (ook door steile yield curve).
Monetair en fiscaal beleid 2010 is een heel ander, veel sneller bijgetseld beleid, dan Japan 1990.
Productiviteitsstijging is ook een ander verhaal. Japan had decennia lang hoge productiviteitsstijging door opklimmen naar het productiviteitsniveau van de VS en Europa. Toen dat niveau gehald was, kon Japan niet doorzetten door een hogere productivitet te krijgen an de VS. Integendeel, in de jaren 90 nam produciviteitsstijging in de VS enorm toe en zakte deze totaal weg in Japan (na 2002 haakte Japan overigens weer aan). In de VS ligt productiviteietsstijging sinds 1995 op een structureel hoger niveau. In 2009 lijkt het tempo te versnellen (dit is zeer tegen alle analyses in die een flinke neergang aangeven voor de productiviteitsstijging na 2008). Dus productiviteit zou verbeteren terwijl investeringen achterbleven. Dat wil men niet accepteren in de economenwereld. Dat is de les van de Kondratieffgolf: we zitten in de derde meest gunstige fase van productiviteitsstijging. Die is gebaseerd op het goedkoop toepassen van ICT, innovatiewinsten uit nieuwe ideeën (overvloedig door opkomst inetrnet) en goedkoop uitbesteden naar Emergig Markets. Maar vooral de tijdgeest die toestaat dramatisch te reorganiseren met vreselijke gevolgen voor de werknemers helpt productiviteit enorm. Dat mag van de tijdgeest. Dit betekent hoge productivteitswinst in de multifactorproductiviteit restfactor die overblijft na verbetering kwalietiet arbeid en productviteit kapitaal). D productiviteitssprong wordt gemaakt via beter human capital (internet), beter organiseren (wegdoen verliesgevende activiteiten.
Productiviteitsstijging is dus ook een beter verhaal. Dat komt niet door goed beleid VS 2010 en secht beleid 1990 Japan, maar omdat we nu per ongeluk in het gode deel van de Kondratieffgolf zitten. De grote investeringen zitten nu in human capital en daar is geen bankkrediet voor nodig.
Japan investeerde steeds onrendabeler in infrastructuur (demografie hopeloos). VS heeft op dat gebied meer kansen (en Emerging Markets helemaal veel).
Monday, 11 January 2010
kapitalistische hebzucht is ingeblikte lach
tegenlicht vpro 11 januari 2010
liefdadigheid om kapitalisme vrij te pleiten van zonden.
faber: great experiment zal mislukken, maar eerst zal het lijken of het werkt. Na een tijdje moet je als verslaafde schuld weginfleren via geld drukken.
nieuwe oorogen tegen terrorisme worden verzonnen.
slavoj zizek met accentjes op z
hoe komt vertrouwen terug. kapitalisme komt steeds hersteld terug.
staat en markten hebben niet oplossing voor armoede, nieuwe gentech.
China is key. kapitalisme zonder democratie.China buit nog efficiënter uit dan gewoon kapitalisme. gevaarlijk.
lee kuan yew kapitalisme met aziatische waarden: zonder democratie werkt het beter.
in ieder geval sneller. en voor milieu.beslissing genomen == uitgevoerd.
kun je staat vertrouwen ondemocratisch? 3 gorges?
weg met geld smijten, individualisme maar gedisciplineerd socialisme.
religies zijn allemaal opportunistisch.
rechtse retoriek in linkse idealen
sociaal democratisch versus links liberaal is weg als politieke tegenstelling door ontmanteling conservatief denken.[daardoor gaat deel links naar rechtse populisten]
onrust wordt nu alleen geventileerd door rechts populisme.berlusconi: technocraat corrupt en populist samen.is toekomstig autoritarisme.groucho marx in ducksoup.
liefdadigheid om kapitalisme vrij te pleiten van zonden.
faber: great experiment zal mislukken, maar eerst zal het lijken of het werkt. Na een tijdje moet je als verslaafde schuld weginfleren via geld drukken.
nieuwe oorogen tegen terrorisme worden verzonnen.
slavoj zizek met accentjes op z
hoe komt vertrouwen terug. kapitalisme komt steeds hersteld terug.
staat en markten hebben niet oplossing voor armoede, nieuwe gentech.
China is key. kapitalisme zonder democratie.China buit nog efficiënter uit dan gewoon kapitalisme. gevaarlijk.
lee kuan yew kapitalisme met aziatische waarden: zonder democratie werkt het beter.
in ieder geval sneller. en voor milieu.beslissing genomen == uitgevoerd.
kun je staat vertrouwen ondemocratisch? 3 gorges?
weg met geld smijten, individualisme maar gedisciplineerd socialisme.
religies zijn allemaal opportunistisch.
rechtse retoriek in linkse idealen
sociaal democratisch versus links liberaal is weg als politieke tegenstelling door ontmanteling conservatief denken.[daardoor gaat deel links naar rechtse populisten]
onrust wordt nu alleen geventileerd door rechts populisme.berlusconi: technocraat corrupt en populist samen.is toekomstig autoritarisme.groucho marx in ducksoup.
the green leap forward clsa
China produceert nu 44% van de zonnecellen in de wereld. Dit gaat voor de hel;ft van de prijs in het westen. Het westen koopt niet omdat er kwaliteitsproblemen zijn.
China is ook een van de grootste windturbineproducenten in de wereld.
China is ook een van de grootste windturbineproducenten in de wereld.
eerste week en maand van het jaar als signaal voor het hele jaar
Bianco heeft zittem rekenen aan de stijging van de S&P500 in de rest van het jaar als de eerste week en maand positief dan wel negatief is. Zoals te verwachten was geeft de opbrengst aan het begin van het jaar geen rachtige signalen. Negatieve opbrengsten geven inderdaad iets slechtere kansen aan op goede opbrengsten. Psitieve pbrengsten zeggen nog minder. De eerste week positief zegt niets meer dan welke andere week van het jaar ook, je blijft net iets minder dan 70% kans hebben op positieve opbrengsten in de rest van het jaar. Na een maand stijgt die kans naar 80%.
Sunday, 10 January 2010
friedman over China en The Green Leap Forward
Who’s Sleeping Now? (http://www.nytimes.com/2010/01/10/opinion/10friedman.html)
C. H. Tung, the first Chinese-appointed chief executive of Hong Kong after the handover in 1997, offered me a three-sentence summary the other day of China’s modern economic history: “China was asleep during the Industrial Revolution. She was just waking during the Information Technology Revolution. She intends to participate fully in the Green Revolution.”
I’ll say. Being in China right now I am more convinced than ever that when historians look back at the end of the first decade of the 21st century, they will say that the most important thing to happen was not the Great Recession, but China’s Green Leap Forward. The Beijing leadership clearly understands that the E.T. — Energy Technology — revolution is both a necessity and an opportunity, and they do not intend to miss it.
We, by contrast, intend to fix Afghanistan. Have a nice day.
O.K., that was a cheap shot. But here’s one that isn’t: Andy Grove, co-founder of Intel, liked to say that companies come to “strategic inflection points,” where the fundamentals of a business change and they either make the hard decision to invest in a down cycle and take a more promising trajectory or do nothing and wither. The same is true for countries.
The U.S. is at just such a strategic inflection point. We are either going to put in place a price on carbon and the right regulatory incentives to ensure that America is China’s main competitor/partner in the E.T. revolution, or we are going to gradually cede this industry to Beijing and the good jobs and energy security that would go with it.
Is President Obama going to finish health care and then put aside the pending energy legislation — and carbon pricing — that Congress has already passed in order to get through the midterms without Republicans screaming “new taxes?” Or is he going to seize this moment before the midterms — possibly his last window to put together a majority in the Senate, including some Republicans, for a price on carbon — and put in place a real U.S. engine for clean energy innovation and energy security?
I’ve been stunned to learn about the sheer volume of wind, solar, mass transit, nuclear and more efficient coal-burning projects that have sprouted in China in just the last year.
Here’s e-mail from Bill Gross, who runs eSolar, a promising California solar-thermal start-up: On Saturday, in Beijing, said Gross, he announced “the biggest solar-thermal deal ever. It’s a 2 gigawatt, $5 billion deal to build plants in China using our California-based technology. China is being even more aggressive than the U.S. We applied for a [U.S. Department of Energy] loan for a 92 megawatt project in New Mexico, and in less time than it took them to do stage 1 of the application review, China signs, approves, and is ready to begin construction this year on a 20 times bigger project!”
Yes, climate change is a concern for Beijing, but more immediately China’s leaders know that their country is in the midst of the biggest migration of people from the countryside to urban centers in the history of mankind. This is creating a surge in energy demand, which China is determined to meet with cleaner, homegrown sources so that its future economy will be less vulnerable to supply shocks and so it doesn’t pollute itself to death.
In the last year alone, so many new solar panel makers emerged in China that the price of solar power has fallen from roughly 59 cents a kilowatt hour to 16 cents, according to The Times’s bureau chief here, Keith Bradsher. Meanwhile, China last week tested the fastest bullet train in the world — 217 miles per hour — from Wuhan to Guangzhou. As Bradsher noted, China “has nearly finished the construction of a high-speed rail route from Beijing to Shanghai at a cost of $23.5 billion. Trains will cover the 700-mile route in just five hours, compared with 12 hours today. By comparison, Amtrak trains require at least 18 hours to travel a similar distance from New York to Chicago.”
China is also engaged in the world’s most rapid expansion of nuclear power. It is expected to build some 50 new nuclear reactors by 2020; the rest of the world combined might build 15.
“By the end of this decade, China will be dominating global production of the whole range of power equipment,” said Andrew Brandler, the C.E.O. of the CLP Group, Hong Kong’s largest power utility.
In the process, China is going to make clean power technologies cheaper for itself and everyone else. But even Chinese experts will tell you that it will all happen faster and more effectively if China and America work together — with the U.S. specializing in energy research and innovation, at which China is still weak, as well as in venture investing and servicing of new clean technologies, and with China specializing in mass production.
This is a strategic inflection point. It is clear that if we, America, care about our energy security, economic strength and environmental quality we need to put in place a long-term carbon price that stimulates and rewards clean power innovation. We can’t afford to be asleep with an invigorated China wide awake.
C. H. Tung, the first Chinese-appointed chief executive of Hong Kong after the handover in 1997, offered me a three-sentence summary the other day of China’s modern economic history: “China was asleep during the Industrial Revolution. She was just waking during the Information Technology Revolution. She intends to participate fully in the Green Revolution.”
I’ll say. Being in China right now I am more convinced than ever that when historians look back at the end of the first decade of the 21st century, they will say that the most important thing to happen was not the Great Recession, but China’s Green Leap Forward. The Beijing leadership clearly understands that the E.T. — Energy Technology — revolution is both a necessity and an opportunity, and they do not intend to miss it.
We, by contrast, intend to fix Afghanistan. Have a nice day.
O.K., that was a cheap shot. But here’s one that isn’t: Andy Grove, co-founder of Intel, liked to say that companies come to “strategic inflection points,” where the fundamentals of a business change and they either make the hard decision to invest in a down cycle and take a more promising trajectory or do nothing and wither. The same is true for countries.
The U.S. is at just such a strategic inflection point. We are either going to put in place a price on carbon and the right regulatory incentives to ensure that America is China’s main competitor/partner in the E.T. revolution, or we are going to gradually cede this industry to Beijing and the good jobs and energy security that would go with it.
Is President Obama going to finish health care and then put aside the pending energy legislation — and carbon pricing — that Congress has already passed in order to get through the midterms without Republicans screaming “new taxes?” Or is he going to seize this moment before the midterms — possibly his last window to put together a majority in the Senate, including some Republicans, for a price on carbon — and put in place a real U.S. engine for clean energy innovation and energy security?
I’ve been stunned to learn about the sheer volume of wind, solar, mass transit, nuclear and more efficient coal-burning projects that have sprouted in China in just the last year.
Here’s e-mail from Bill Gross, who runs eSolar, a promising California solar-thermal start-up: On Saturday, in Beijing, said Gross, he announced “the biggest solar-thermal deal ever. It’s a 2 gigawatt, $5 billion deal to build plants in China using our California-based technology. China is being even more aggressive than the U.S. We applied for a [U.S. Department of Energy] loan for a 92 megawatt project in New Mexico, and in less time than it took them to do stage 1 of the application review, China signs, approves, and is ready to begin construction this year on a 20 times bigger project!”
Yes, climate change is a concern for Beijing, but more immediately China’s leaders know that their country is in the midst of the biggest migration of people from the countryside to urban centers in the history of mankind. This is creating a surge in energy demand, which China is determined to meet with cleaner, homegrown sources so that its future economy will be less vulnerable to supply shocks and so it doesn’t pollute itself to death.
In the last year alone, so many new solar panel makers emerged in China that the price of solar power has fallen from roughly 59 cents a kilowatt hour to 16 cents, according to The Times’s bureau chief here, Keith Bradsher. Meanwhile, China last week tested the fastest bullet train in the world — 217 miles per hour — from Wuhan to Guangzhou. As Bradsher noted, China “has nearly finished the construction of a high-speed rail route from Beijing to Shanghai at a cost of $23.5 billion. Trains will cover the 700-mile route in just five hours, compared with 12 hours today. By comparison, Amtrak trains require at least 18 hours to travel a similar distance from New York to Chicago.”
China is also engaged in the world’s most rapid expansion of nuclear power. It is expected to build some 50 new nuclear reactors by 2020; the rest of the world combined might build 15.
“By the end of this decade, China will be dominating global production of the whole range of power equipment,” said Andrew Brandler, the C.E.O. of the CLP Group, Hong Kong’s largest power utility.
In the process, China is going to make clean power technologies cheaper for itself and everyone else. But even Chinese experts will tell you that it will all happen faster and more effectively if China and America work together — with the U.S. specializing in energy research and innovation, at which China is still weak, as well as in venture investing and servicing of new clean technologies, and with China specializing in mass production.
This is a strategic inflection point. It is clear that if we, America, care about our energy security, economic strength and environmental quality we need to put in place a long-term carbon price that stimulates and rewards clean power innovation. We can’t afford to be asleep with an invigorated China wide awake.
Friday, 8 January 2010
10 koelste gadgets volgens CNN money
CNN money (http://money.cnn.com/galleries/2010/technology/1001/gallery.ces_gadgets/10.html)ziet voor 2010 tien nieuwe gadgets populair worden:
1. 3D TV. Dit wordt vast populair na Avatar.
2. Video op je mobiel met extra toepassingen: Vphone. (een "androide"mobiel met extra toepassingen om data op te slaan (cloud computing)
3. Live TV in de auto
4. E-krant(groot formaat E-boek voor kranten)
5. E book eDGe: E boek linker bladzijde, rechts note book
6. Touchscreen om met tien vingers te kunnen rekenen etc.
7. iPod met navigatie
8. Polk: beter geluid bij computerspelletjes
9.iTunes op meerdere plaatsen
10. geprojecteerd toetsenbord op elke plek die je maar wilt.
Tsja, we zullen nog heel wat nieuwigheid in de komende jaren gaan aankopen.
1. 3D TV. Dit wordt vast populair na Avatar.
2. Video op je mobiel met extra toepassingen: Vphone. (een "androide"mobiel met extra toepassingen om data op te slaan (cloud computing)
3. Live TV in de auto
4. E-krant(groot formaat E-boek voor kranten)
5. E book eDGe: E boek linker bladzijde, rechts note book
6. Touchscreen om met tien vingers te kunnen rekenen etc.
7. iPod met navigatie
8. Polk: beter geluid bij computerspelletjes
9.iTunes op meerdere plaatsen
10. geprojecteerd toetsenbord op elke plek die je maar wilt.
Tsja, we zullen nog heel wat nieuwigheid in de komende jaren gaan aankopen.
Wednesday, 6 January 2010
tea party teens
in polls vind je dat Amerikanen het vertrouwen in de overheid hebben opgezegd. democraten zijn niet populair en republikijnen nog veel minder. Tea party kandidaten en onafhankelijke kandidaten kunnnen democraten en republikijnen makkelijk verslaan.
(http://www.nytimes.com/2010/01/05/opinion/05brooks.html?em)
republikijnen zullen de tea party aanhangers (meest populair onder onafhankelijken) inlijven.
Als je het zo bekijkt is Obama nog vrij populair met 50% aanhang.
De tijdgeest is in beweging in alle kanten.
NL TV die avond: extremisme is ook op aan het komen in VS. Ook isolationisme. Er zijn nog steeds heel veel Amerikanen die het niet kunnen verkroppen een zwarte president te hebben. Het afgelopen jaar zijn vijf aanslagen op Obama verijdeld. De Ku Klux Klan is er vast van overtuigd dat ze binnenkort slagen.
(http://www.nytimes.com/2010/01/05/opinion/05brooks.html?em)
republikijnen zullen de tea party aanhangers (meest populair onder onafhankelijken) inlijven.
Als je het zo bekijkt is Obama nog vrij populair met 50% aanhang.
De tijdgeest is in beweging in alle kanten.
NL TV die avond: extremisme is ook op aan het komen in VS. Ook isolationisme. Er zijn nog steeds heel veel Amerikanen die het niet kunnen verkroppen een zwarte president te hebben. Het afgelopen jaar zijn vijf aanslagen op Obama verijdeld. De Ku Klux Klan is er vast van overtuigd dat ze binnenkort slagen.
Monday, 4 January 2010
kurzweil wintergast bij vpro
Ray kurzweil 1948, (zoon van de muzikant)is de grootste optimist ter wereld. hij denkt onsterfelijk te zijn. Hij vindt sterven slecht, iets dat uitgebannen moet worden. je moet niet meegaan met evolutiebiologen ddie zeggen data alles dood moet omdat je anders geen vernieuwing krijgt en de maatschappij te inflexibel wordt om te overleven.
Hij denkt dat de gemiddelde levensduur elke vier jaar met een jaar zal stijgen. Dat zou de ware nachtmerry zijn voor de actuaris en de dekkingsgraad van pensioenfondsen. Niemand neemt die voorspelling erg serieus, ook al begint men wel te zeggen dat het niet helemal onmogelijk hoeft te zijn voor een korte periode. Bijna niemand is optimistischer dan wij dat elke zeven jaar er een extra verwacht levensjaar bijkomt. Toch gebeurde dat sinds 1900. Actuarissen denken dat ongeveer elke 10 tot 15 jaar er een verwacht levensjaar bijkomt.
hij denkt dat in 2029 zijn computers even intelligent als mensen. Ze komen dan al lang door de Turing test (je kunt geen onderscheid meer maken tussen wat de computer zegt op vragen en tussen een mens). Rond die tijd of eerder krijgen mensen allemaal chips geïmplementeerd die gezondheid en intelligentie sterk ondersteunen. Robots nemen binnenkort het meeste werk van ons over.
De vooruitgang zal heel snel gaan, veel sneller dan wie ook voorspelt. Vooruitgang gaat namelijk exponentieel en dat kunnen we ons niet voorstellen: mensen kunnen eigenlijk alleen maar liniair denken.
kennis verdubbelt elke 14 maanden. Als je dat 20 jaar doorterkt....
Die vooruitgang komt er vooral ook in de biotechnologie (gentechnologie etc) en nanotechnologie. Nanorobotjes gaan alle mankementen straks repareren.
Men zal in de komende jaren snel vorderingen maken hoe je veroudering flink kunt vertragen. nu al kun je al veel doen veroudereing te vertragen (hij slikt 150 pillen en vindt zich 40).we kunnne onze tienduizenden jaren oude software van onze genen eindelijk updaten, reprorogrammeren.
Die opkost van computers en ingeplante chips en al die robots, dat klinkt sinister en lokt bioterrorisme uit, maar Kurzweil zit dit goed aflopen. Hij is niet bang voor de komende New brave world. Maar Kurzweil schetst een scenario waarin het onvermijdbaar is dat de computer de macht van de mens overneemt.
Vooral bioterrorisme is gevaarlijk. biowapens zijn nu al veel dodelijker dan kernbommen.kurzweil werkt samen met US army over bioterreur
grey goo zelfreplicerende nanodingentechnologie (film the blob) zal opkomen.
Kurzweil ziet (eigenlijk net als Kniesmeijer) virtuele mensen komen die 100% lijken op iemand die bijvoorbeeld dood was(maar wel voor turing tests slagen die iemand niet onderscheiden is van bijvoorbeeld zijn vader denkt hij is mogelijk)
er komen discussies als: wat is machine? ze worden als mensen geestig onverwacht creatief
ook slechte eigenschappen zullen machines van mensen en andere dieren overnemen.
mensen vragen zich te weinig af waar de nieuwe mogelijkheden naar toe leiden, de goede en de slechte kanten
Hij denkt dat de gemiddelde levensduur elke vier jaar met een jaar zal stijgen. Dat zou de ware nachtmerry zijn voor de actuaris en de dekkingsgraad van pensioenfondsen. Niemand neemt die voorspelling erg serieus, ook al begint men wel te zeggen dat het niet helemal onmogelijk hoeft te zijn voor een korte periode. Bijna niemand is optimistischer dan wij dat elke zeven jaar er een extra verwacht levensjaar bijkomt. Toch gebeurde dat sinds 1900. Actuarissen denken dat ongeveer elke 10 tot 15 jaar er een verwacht levensjaar bijkomt.
hij denkt dat in 2029 zijn computers even intelligent als mensen. Ze komen dan al lang door de Turing test (je kunt geen onderscheid meer maken tussen wat de computer zegt op vragen en tussen een mens). Rond die tijd of eerder krijgen mensen allemaal chips geïmplementeerd die gezondheid en intelligentie sterk ondersteunen. Robots nemen binnenkort het meeste werk van ons over.
De vooruitgang zal heel snel gaan, veel sneller dan wie ook voorspelt. Vooruitgang gaat namelijk exponentieel en dat kunnen we ons niet voorstellen: mensen kunnen eigenlijk alleen maar liniair denken.
kennis verdubbelt elke 14 maanden. Als je dat 20 jaar doorterkt....
Die vooruitgang komt er vooral ook in de biotechnologie (gentechnologie etc) en nanotechnologie. Nanorobotjes gaan alle mankementen straks repareren.
Men zal in de komende jaren snel vorderingen maken hoe je veroudering flink kunt vertragen. nu al kun je al veel doen veroudereing te vertragen (hij slikt 150 pillen en vindt zich 40).we kunnne onze tienduizenden jaren oude software van onze genen eindelijk updaten, reprorogrammeren.
Die opkost van computers en ingeplante chips en al die robots, dat klinkt sinister en lokt bioterrorisme uit, maar Kurzweil zit dit goed aflopen. Hij is niet bang voor de komende New brave world. Maar Kurzweil schetst een scenario waarin het onvermijdbaar is dat de computer de macht van de mens overneemt.
Vooral bioterrorisme is gevaarlijk. biowapens zijn nu al veel dodelijker dan kernbommen.kurzweil werkt samen met US army over bioterreur
grey goo zelfreplicerende nanodingentechnologie (film the blob) zal opkomen.
Kurzweil ziet (eigenlijk net als Kniesmeijer) virtuele mensen komen die 100% lijken op iemand die bijvoorbeeld dood was(maar wel voor turing tests slagen die iemand niet onderscheiden is van bijvoorbeeld zijn vader denkt hij is mogelijk)
er komen discussies als: wat is machine? ze worden als mensen geestig onverwacht creatief
ook slechte eigenschappen zullen machines van mensen en andere dieren overnemen.
mensen vragen zich te weinig af waar de nieuwe mogelijkheden naar toe leiden, de goede en de slechte kanten
Sunday, 3 January 2010
Avatar
http://www.nytimes.com/2010/01/03/movies/03dargis.html MANOHLA DARGIS
Published: December 30, 2009
HOW much our world of moving-image entertainment has changed in the past decade! We now live in a world of the 24-Hour Movie, one that plays anytime and anywhere you want (and sometimes whether you want it to or not). It’s a movie we can access at home by pressing a few buttons on the remote (and agreeing to pay more for it than you might at the local video store) or with a few clicks of the mouse. The 24-Hour Movie now streams instead of unspools, filling our screens with images that, more and more, have been created algorithmically rather than photographically.
And yet how little our world of moving-image entertainment has changed! On April 14, 1896, The New York Times ran an article with the exciting if cryptic headline “Edison’s Latest Triumph.” The triumph was the Vitascope, a machine that “projects upon a large area of canvas groups that appear to stand forth from the canvas, and move with great facility and agility, as though actuated by separate impulses.” A proprietor of the music hall where the Vitascope was shown off said this machine would reproduce “scenes from various successful plays and operas of the season, and well-known statesmen and celebrities,” adding, “No other manager in this city will have the right to exhibit the Vitascope.”
Today, even when digital, our movies are still filled with celebrities and scenes from successful plays (and books and comics), and the owners of image technologies continue to hold on to their exclusive rights ferociously. Edison didn’t invent the Vitascope, but that’s another story. The story I want to tell here does involve him. But first I want to fast-forward to a recent night when, at a movie theater rigged for 3-D projection, I saw James Cameron’s “Avatar” with an audience that watched the screen with the kind of fixed attention that has become rare at the movies. True, everyone was wearing 3-D glasses, which makes it difficult to check your cellphone obsessively, but they also seemed captivated.
When it was over, people broke into enthusiastic applause and, unusually, many stayed to watch the credits, as if to linger in the movie. Although much has been made of the technologies used in “Avatar,” its beauty and nominal politics, it is the social experience of the movie — as an event that needs to be enjoyed with other people for maximum impact — which is more interesting. That’s particularly true after a decade when watching movies became an increasingly solitary affair, something between you and your laptop. “Avatar” affirms the deep pleasures of the communal, and it does so by exploiting a technology (3-D), which appears to invite you into the movie even as it also forces you to remain attentively in your seat.
“Avatar” serves as a nice jumping-off point to revisit how movies and our experience of them have changed. For starters, when a critic calls a new release “a film” these days, there’s a chance that what she (and you) are looking at wasn’t made with film processes but was created, from pre-visualization to final credits, with digital technologies. Yet, unless a director or distributor calls attention to the technologies used — as do techno-fetishists like Michael Mann and David Fincher, who used bleeding-edge digital cameras to make “Collateral” (2004) and “Zodiac” (2007) — it’s also probable that most reviewers won’t mention if a movie was even shot in digital, because they haven’t noticed or don’t care.
This seems like a strange state of affairs. Film is profoundly changing — or, if you believe some theorists and historians, is already dead — something that most moviegoers don’t know. Yet, because the visible evidence of this changeover has become literally hard to see, and because the implications are difficult to grasp, it is also understandable why the shift to digital has not attracted more intense analysis outside film and media studies. Bluntly put, something is happening before our eyes. We might see an occasional digital artifact (usually, a bit of unintentional data) when a director shoots digital in bright light — look for a pattern of squares or a yellowish tint — but we’re usually too busy with the story to pay much mind.
You can get lost in a movie, or so it seems, and melt into its world. But even when seated third row center and occupying two mental spaces, you understand that you and the movie inhabit separate realms. When I watched “The Dark Knight” in Imax, I felt that I was at the very edge of the screen. “Avatar,” in 3-D, by contrast, blurs that edge, closing the space between you and the screen even more. Like a video game designer, Mr. Cameron seems to want to invite you into the digital world he has created even if, like a film director, he wants to determine your route. Perched between film and digital, “Avatar” shows us a future in which movies will invite us further into them and perhaps even allow us to choose not just the hero’s journey through the story, but also our own.
Saturday, 2 January 2010
boekpresentatie
geschiedenis met ter Veer, de kennismaking met de Kondratieffgolf
De kaart met zijn scenario's
Golven noodzakelijk als toets voor economische verhalen
Schuiven van machten als uitleg Kondratieffgolf
Productiviteitsstijging belangrijker dan ontschulden
voorbeelden productivietitsrevolties en nu: ICt FR avatar cloud computing biotech
De oplossing van de Kredietcrisis: veel investeren in kennis en infrastructuur, opkomst Aziatische consument
het misverstand
paniek 1907 als voorbeeld dreaming eventueel de tandarts of madame gaillard
De kaart met zijn scenario's
Golven noodzakelijk als toets voor economische verhalen
Schuiven van machten als uitleg Kondratieffgolf
Productiviteitsstijging belangrijker dan ontschulden
voorbeelden productivietitsrevolties en nu: ICt FR avatar cloud computing biotech
De oplossing van de Kredietcrisis: veel investeren in kennis en infrastructuur, opkomst Aziatische consument
het misverstand
paniek 1907 als voorbeeld dreaming eventueel de tandarts of madame gaillard
De balance sheet recessie van Richard Koo
Barrons artikel: A Japanese Rx for the West: Keep Spending (2 jan 2010)
http://online.barrons.com/article/SB126228908317212353.html#articleTabs_panel_article%3D1
Koo, misschien wel de beste strategist over Jpan waarschuwt Amerika: Net als Japan na 1990 zit Amerika (en Europa ex Duitsland) in een balance sheet recessie. Men moet ontschulden omdat er te veel gespeeld is via te veel lenen op waardestijging van assets. Als zo iets op gang komt is het niet eenvoudig te stoppen.
De term balance sheet recessie staat nog niet in de economische leerboekjes, maar dat komt nog wel.
De overheid moet de bestedingen gaande houden en vooral niet het tekort terugdringen door minder te besteden zoals Japan in 1997 deed (en de VS na 1937). Japan deed dat twee keer en de economie stortte twee keer in zodat de begrotingstekorten uiteindelijk verder verergerden. Obama moet nog minstens 5 jaar doorgaan met flinke overheidsbestedingen. Obama moet uitleggen dat het bestrijden van een balance sheet recessie niet gaat zoals bij een normale recessie. De omvang van de groei van de overheidsbestedingen moet in de pas lopen met de mate van ontschulden: dus acceleratie als men te veel meer gaat sparen en decleratie als men minder gaat sparen [zoals vroeger altijd gebeurde als de recessie over is, maar nu volgens de consensus niet gaat gebeuren].
Mijn commentaar:
Tsja, zo kreeg Japan een neit meer af te lossen staatsschuld. De demografie maakt dat onmogelijk.Gezinnen ontsparen vanwege de vergrijzing. Alleen het bedrijfsleven spaart nog fors, een niet gezonde zaak.
De problemen van Japan lijken op de huidige problemen van de VS, maar waren toch wel erger. Japan had overspeculatie door vooral bedrijfsleven in 1990 in assets die veel te weinig inkomen genereerden: het huurrendement was maar ongeveer 2%, dividendrendement nog geen 1%. Rendement op eigen vermogen was zeer laag.
Het vasthouden van de speculatieve assets was duur in Japan. Men schreef maar heel langzaam de waarde van de assets af.
In 2010 zijn de huurrendementen veel hoger, hoger dan de rente. Ook het dividendrendement is redelijk. Het rendement op eigen vermoegn is torenhoog, vele malen hoger dan dat van Japan in 1990. Vasthouden van de speculatieve assets heeft zin voor de meeste partijen, omdat er vanuit het inkomen afgelost kan worden. De waardedaling van de assets moet natuurlijk wel beperkt zijn, anders gat het fout. Maar omdat de meeste assets al veel te goedkoop zijn hoeft de wardedaling niet zo groot te zijn als in Japan waar uiteindelijk meer dan 80% van de waarde afging van onroerend goed en aandelen. De demografie van de VS is veel beter. De particulier heeft te veel schuld, maar niet zo veel te veel. De staat heeft nog steeds niet te veel schuld, zeker als je schoont voor de investeringen in de financiële sector. Het bedrijfsleven heeft reeds een sterke balans met een record hoeveelheid cash.
De uitkomst voor de VS nu moet dus wel haast beter zijn dan voor Japan na 1990. Daarvoor is wel nodig dat het vertrouwen verder terugkomt (betrekkelijk eenvoudig als het bedrijfsleven veel meer winst maakt en inflatie laag blijft, dwz als productiviteitsstijging goed blijft).
Wat moet de overhied doen? Ons boek is hier zeer helder in: de overheden zullen veel en veel meer moeten gaan investeren in infrastructuur. Consumptie moet in de VS ongeveer 3-6% minder van de economie gaan uitmaken en investeringen navenant meer.
Voor de VS en vele Emerging Markets is dit simpel: er is veel verbetering mogelijk. Voor landen die de infrastructuurinvesteringen niet verwaarloosd hebben en waarvan de demografie slechts is hebben het moeilijker om infrastructuurinvesteringen rendabel te maken.
Toch is het ex Japan wel mogelijk: er wordt in Europa veel te weinig geld uitgegeven aan onderzoek. Dat betekent een doel van 3% BNP tegen vaak veel minder nu.
Uitgaven voor onderwijs moeten flink omhoog. Dat zijn de meest rendabele investeringen voor een mens geweest en zeker nu in de ICT tijd.
Ook de Groene Revolutie biedt uitmuntende kansen voor meer investeringen. De overheid moet het risico hiervan verminderen door bepaalde opbrengsten te garanderen, zoals bijvoorbeeld Duitsland doet. Veel research is hiervoor nodig en gaande: Silicon Valley strort zich hier al op.
Verder: Koo heeft wel gelijk dat er veel overeenkomsten zijn met de Kredietcrisis en de instorting van Japan na 1990. De manier hoe men investeert in de asset economy is totaal veranderd, net als Japan na 1990. De grote verandering zit neit in het oplopen van de spaarquote om te ontschulden maar in de balansverandering van de besparingen: voor de Kredietcrisis werder enorm veel schuld gemaakt om in de asset economy te investeren (cijfers GS opzoeken). Dat is ineens voorbij. Het meot wel op gang komen, zij het op verantwoorde wijze: het nemen van schuld moet wel voldoende inkomen genereren na de rentelast.
http://online.barrons.com/article/SB126228908317212353.html#articleTabs_panel_article%3D1
Koo, misschien wel de beste strategist over Jpan waarschuwt Amerika: Net als Japan na 1990 zit Amerika (en Europa ex Duitsland) in een balance sheet recessie. Men moet ontschulden omdat er te veel gespeeld is via te veel lenen op waardestijging van assets. Als zo iets op gang komt is het niet eenvoudig te stoppen.
De term balance sheet recessie staat nog niet in de economische leerboekjes, maar dat komt nog wel.
De overheid moet de bestedingen gaande houden en vooral niet het tekort terugdringen door minder te besteden zoals Japan in 1997 deed (en de VS na 1937). Japan deed dat twee keer en de economie stortte twee keer in zodat de begrotingstekorten uiteindelijk verder verergerden. Obama moet nog minstens 5 jaar doorgaan met flinke overheidsbestedingen. Obama moet uitleggen dat het bestrijden van een balance sheet recessie niet gaat zoals bij een normale recessie. De omvang van de groei van de overheidsbestedingen moet in de pas lopen met de mate van ontschulden: dus acceleratie als men te veel meer gaat sparen en decleratie als men minder gaat sparen [zoals vroeger altijd gebeurde als de recessie over is, maar nu volgens de consensus niet gaat gebeuren].
Mijn commentaar:
Tsja, zo kreeg Japan een neit meer af te lossen staatsschuld. De demografie maakt dat onmogelijk.Gezinnen ontsparen vanwege de vergrijzing. Alleen het bedrijfsleven spaart nog fors, een niet gezonde zaak.
De problemen van Japan lijken op de huidige problemen van de VS, maar waren toch wel erger. Japan had overspeculatie door vooral bedrijfsleven in 1990 in assets die veel te weinig inkomen genereerden: het huurrendement was maar ongeveer 2%, dividendrendement nog geen 1%. Rendement op eigen vermogen was zeer laag.
Het vasthouden van de speculatieve assets was duur in Japan. Men schreef maar heel langzaam de waarde van de assets af.
In 2010 zijn de huurrendementen veel hoger, hoger dan de rente. Ook het dividendrendement is redelijk. Het rendement op eigen vermoegn is torenhoog, vele malen hoger dan dat van Japan in 1990. Vasthouden van de speculatieve assets heeft zin voor de meeste partijen, omdat er vanuit het inkomen afgelost kan worden. De waardedaling van de assets moet natuurlijk wel beperkt zijn, anders gat het fout. Maar omdat de meeste assets al veel te goedkoop zijn hoeft de wardedaling niet zo groot te zijn als in Japan waar uiteindelijk meer dan 80% van de waarde afging van onroerend goed en aandelen. De demografie van de VS is veel beter. De particulier heeft te veel schuld, maar niet zo veel te veel. De staat heeft nog steeds niet te veel schuld, zeker als je schoont voor de investeringen in de financiële sector. Het bedrijfsleven heeft reeds een sterke balans met een record hoeveelheid cash.
De uitkomst voor de VS nu moet dus wel haast beter zijn dan voor Japan na 1990. Daarvoor is wel nodig dat het vertrouwen verder terugkomt (betrekkelijk eenvoudig als het bedrijfsleven veel meer winst maakt en inflatie laag blijft, dwz als productiviteitsstijging goed blijft).
Wat moet de overhied doen? Ons boek is hier zeer helder in: de overheden zullen veel en veel meer moeten gaan investeren in infrastructuur. Consumptie moet in de VS ongeveer 3-6% minder van de economie gaan uitmaken en investeringen navenant meer.
Voor de VS en vele Emerging Markets is dit simpel: er is veel verbetering mogelijk. Voor landen die de infrastructuurinvesteringen niet verwaarloosd hebben en waarvan de demografie slechts is hebben het moeilijker om infrastructuurinvesteringen rendabel te maken.
Toch is het ex Japan wel mogelijk: er wordt in Europa veel te weinig geld uitgegeven aan onderzoek. Dat betekent een doel van 3% BNP tegen vaak veel minder nu.
Uitgaven voor onderwijs moeten flink omhoog. Dat zijn de meest rendabele investeringen voor een mens geweest en zeker nu in de ICT tijd.
Ook de Groene Revolutie biedt uitmuntende kansen voor meer investeringen. De overheid moet het risico hiervan verminderen door bepaalde opbrengsten te garanderen, zoals bijvoorbeeld Duitsland doet. Veel research is hiervoor nodig en gaande: Silicon Valley strort zich hier al op.
Verder: Koo heeft wel gelijk dat er veel overeenkomsten zijn met de Kredietcrisis en de instorting van Japan na 1990. De manier hoe men investeert in de asset economy is totaal veranderd, net als Japan na 1990. De grote verandering zit neit in het oplopen van de spaarquote om te ontschulden maar in de balansverandering van de besparingen: voor de Kredietcrisis werder enorm veel schuld gemaakt om in de asset economy te investeren (cijfers GS opzoeken). Dat is ineens voorbij. Het meot wel op gang komen, zij het op verantwoorde wijze: het nemen van schuld moet wel voldoende inkomen genereren na de rentelast.
Arie bombari
Arie van der Zwan schreef op 2 januari 2010 een artikel in de nrc: "Wil je bezuinigen in een economie van aandeelhouders, geef dan werknemers een aandeel".
In de crisis deed iedereen hetzelfde (geld smijten nar financiële sector etc.). Bij het herstel zullen de verschillen komen. Business as usual moet het niet worden. Er moeten de juiste keuzes gemaakt worden. Verder de creativiteit van de financiële sector afknijpen is verliezend, gezien o.a. de enorme extra push die deze sector aan de rest van de economie heeft gegeven in de afgelopen 20 jaar.
Van der Zwan ziet het niet van zelf goed gaan: Japan kwam eerder uit de recessie dan Europa/VS maar zakt opnieuw weg. De bedrijfsinvestreingen zijn er niet goed van de grond gekomen [PV: winstgevendheid is nog erg slecht, dit verbetert nu snel. Maar Japan is niet het cashflow monster dat het was voor 1990 toen winstmarge dun was maar cashflow hog. Allee investeringen groeiden in waarde waardoor er weinig winst en veel waarde werd gecreëerd. Na 1990 ging dat fout].
Voor aantrekken van investeringen zijn er te veelonzekerheden. De kosten zijn gelukkig wel laag. je hebt een goed functionerende arbeidsmarkt, stabiel fiscaal(investerings) klimaat, adequate kennisinfrastructuur en veilige toegang tot exportmarkten.
Van der Zwan stelt dat loonmatiging straks niet de goede weg is, zoals Nederland na 1981 deed. [eens, loonstijging moet redelijk in pas blijven lopen met stijging productiviteit, er net iets onder liggen. De welvaartsprong van Nederland werd vooral gemaakt door de creatie van hoogwaardige deeltijdbanen, dat is nog steeds de groete kracht van Nederland.]
Van der Zwan ziet de CDA te zwaar inzetten op aflossen van de staatsschuld via draconische bezuinigingen met een noodzakelijkerwijze daarbij horende loonmatiging. Het is beter de overheidsinvesteringen in de financiële sector te gelde te maken [eens].
PvdA'erVan der Zwan roept om een nieuw elan in de politiek [de lente moet komen in de tijdgeest van Kniesmeijer, dat is ook nodig om de PvdA weer in het zadel te krijgen]
De reële economie is weer aan zet nu de kapitalinjecties in het financiële stelsel voorbij zijn.
Er is vertrouwen nodig, dat schept bereidheid tot veranderen.
Het denken op lange termijn moet terugkeren: niet de agenda van de aandeelhouders maar die van alle stakeholders.
In de crisis deed iedereen hetzelfde (geld smijten nar financiële sector etc.). Bij het herstel zullen de verschillen komen. Business as usual moet het niet worden. Er moeten de juiste keuzes gemaakt worden. Verder de creativiteit van de financiële sector afknijpen is verliezend, gezien o.a. de enorme extra push die deze sector aan de rest van de economie heeft gegeven in de afgelopen 20 jaar.
Van der Zwan ziet het niet van zelf goed gaan: Japan kwam eerder uit de recessie dan Europa/VS maar zakt opnieuw weg. De bedrijfsinvestreingen zijn er niet goed van de grond gekomen [PV: winstgevendheid is nog erg slecht, dit verbetert nu snel. Maar Japan is niet het cashflow monster dat het was voor 1990 toen winstmarge dun was maar cashflow hog. Allee investeringen groeiden in waarde waardoor er weinig winst en veel waarde werd gecreëerd. Na 1990 ging dat fout].
Voor aantrekken van investeringen zijn er te veelonzekerheden. De kosten zijn gelukkig wel laag. je hebt een goed functionerende arbeidsmarkt, stabiel fiscaal(investerings) klimaat, adequate kennisinfrastructuur en veilige toegang tot exportmarkten.
Van der Zwan stelt dat loonmatiging straks niet de goede weg is, zoals Nederland na 1981 deed. [eens, loonstijging moet redelijk in pas blijven lopen met stijging productiviteit, er net iets onder liggen. De welvaartsprong van Nederland werd vooral gemaakt door de creatie van hoogwaardige deeltijdbanen, dat is nog steeds de groete kracht van Nederland.]
Van der Zwan ziet de CDA te zwaar inzetten op aflossen van de staatsschuld via draconische bezuinigingen met een noodzakelijkerwijze daarbij horende loonmatiging. Het is beter de overheidsinvesteringen in de financiële sector te gelde te maken [eens].
PvdA'erVan der Zwan roept om een nieuw elan in de politiek [de lente moet komen in de tijdgeest van Kniesmeijer, dat is ook nodig om de PvdA weer in het zadel te krijgen]
De reële economie is weer aan zet nu de kapitalinjecties in het financiële stelsel voorbij zijn.
Er is vertrouwen nodig, dat schept bereidheid tot veranderen.
Het denken op lange termijn moet terugkeren: niet de agenda van de aandeelhouders maar die van alle stakeholders.
Dubai
Ik zag zaterdag een rapportage over de opkomst van de kunsthandel in Dubai. Net als Singapore plant de oncorrupte heerser wat goed is voor het land. Daarbij moet het leefklimaat zodanig worden dat iedereen er wil wonen en niet tijdelijk zoals nu wel erg veel het geval is. Dubai moet daarom een cultureel centrum worden. Abu Dhabi zet hier overigens nog zwaarder op in. Je ziet de westerlingen kunst aan de man brengen, nu nog op kleine schaal, maar er is zo veel surpluskapitaal dat het voor Christies rendabel is zwaar op Dubai in te zetten. De baas van Christies in Dubai zei: het is ongelooflijk hoe weinig er aan de muren hangt in al die neiuwe appartementen.
In de film zag je hoe de moderne, vaak arabische, kunst voor hoge prijzen gekocht werd.
Dubai blijft een vreemd fenomeen. Er werd geld als water verdiend en die tijd zal waarschijnlijk wel weer terugkeren. Bijna iedereen vindt Dubai een soort nepstaat: je lijkt op te moeten passen anders duw je de decors in de filmset van de hoge gebouwen zo maar om. 10% van de bewoners is autochtoon. Het is raar dat midden in de woestijn er zo veel waterverslindende projecten zijn. Een te groot deel van het openbare leven speelt zich af in hotels.
Dubai is de Arabic dream en trekt daardoor veel creatief talent aan. De nieuwe inwoners leven meestal slechts een bepaalde tijd van het jaar in Dubai en de rest in bijvoorbeeld Londen. Vader verdient het geld in Dubai en de rest van het gezin woont liever niet in Dubai, maar die aversie tegen Dubai is zienderogen af aan het nemen (o.a. door slimme projecten als het bevorderen van kunst).
In de film zag je hoe de moderne, vaak arabische, kunst voor hoge prijzen gekocht werd.
Dubai blijft een vreemd fenomeen. Er werd geld als water verdiend en die tijd zal waarschijnlijk wel weer terugkeren. Bijna iedereen vindt Dubai een soort nepstaat: je lijkt op te moeten passen anders duw je de decors in de filmset van de hoge gebouwen zo maar om. 10% van de bewoners is autochtoon. Het is raar dat midden in de woestijn er zo veel waterverslindende projecten zijn. Een te groot deel van het openbare leven speelt zich af in hotels.
Dubai is de Arabic dream en trekt daardoor veel creatief talent aan. De nieuwe inwoners leven meestal slechts een bepaalde tijd van het jaar in Dubai en de rest in bijvoorbeeld Londen. Vader verdient het geld in Dubai en de rest van het gezin woont liever niet in Dubai, maar die aversie tegen Dubai is zienderogen af aan het nemen (o.a. door slimme projecten als het bevorderen van kunst).
The dicatorship premium
http://www.fool.com/investing/international/2009/11/16/the-price-of-democracy.aspx
Would you rather invest in a democracy or a dictatorship?
Before you answer, consider that businesses in the former ostensibly have freedom from persecution, secure property rights, and recourse to the courts in the face of regulation. Businesses in dictatorships, on the other hand, are subject to significant government scrutiny and regulation, have no legitimate due process, and could be forced to take action that is against their best interest.
Given that framework, the answer is a pretty easy one: We'd all like to invest in democracies.
But we don't
The data, however, show that investors actually prefer dictatorships over democracies-- or at least one major dictatorship over one major democracy.
China
100 2009 Democratic Institutions Ranking
40.7 October 2009 P/E
India
36 2009 Democratic Institutions Ranking
14.6 October 2009 P/E
(Data from Motley Fool Global Gains research and the Legatum Institute).
That's right: When investors are voting with their wallets, they pay a significant premium to invest in the efficiency of China's communist dictatorship. That's the only feasible explanation for why the valuation spread between the stocks in these countries is so wide.
Is this right?
The fact is that as much lip service as we pay to democracy, investors at the end of the day crave certainty. And with its five-year plans, the policy trial balloons it floats via state-run media, and the need to maintain economic growth in order to maintain power, China provides investors with more certainty than any other emerging market.
But investors should think long and hard about why they're paying more than 40 times earnings to own stocks in a dictatorship.
Here's why
Take Baidu.com (Nasdaq: BIDU), for example. This company dominates the fast-growing search engine space in China, and it's extremely profitable. However, one reason it's so dominant is because the government casts favor on it, since Baidu limits its search results to comply with China's Internet censorship regulations. And the Chinese government is trying more and more to regulate the Internet. If Baidu goes along, it risks alienating users. If it doesn't, it risks the government's wrath. Investors, however, must be overlooking this very real risk when they pay 70 times earnings to buy the stock.
Contrast that reality with Indian Internet portal Rediff.com (Nasdaq: REDF). Like Baidu, Rediff carries a high valuation, but unlike Baidu it struggles to grow sales and profits. That's because Internet penetration in India -- at just 7% -- is so much lower than it is in China because of the inability to proceed with infrastructure projects in the country.
What about this scenario?
Or consider the mobile phone industry in the two countries. China -- because the industry is heavily regulated -- has three players: China Mobile (NYSE: CHL), China Unicom (NYSE: CHU), and China Telecom (NYSE: CHA). India's telecom landscape, on the other hand, is much more diversified, with carriers including Bharti Airtel, Reliance Communications, Vodafone (NYSE: VOD), Tata DoCoMo (a joint venture between India's Tata Group and Japan's NTT DoCoMo (NYSE: DCM)), and many more. Further, while state-owned China Mobile dominates China with nearly 70% of the market share, the biggest player in India is Airtel, with just 27% market share.
And while China Mobile does not look like the more expensive stock, remember that its results are being skewed by one benefit of being a state-directed giant with limited competition: the world's best profit margins.
Would you rather invest in a democracy or a dictatorship?
Before you answer, consider that businesses in the former ostensibly have freedom from persecution, secure property rights, and recourse to the courts in the face of regulation. Businesses in dictatorships, on the other hand, are subject to significant government scrutiny and regulation, have no legitimate due process, and could be forced to take action that is against their best interest.
Given that framework, the answer is a pretty easy one: We'd all like to invest in democracies.
But we don't
The data, however, show that investors actually prefer dictatorships over democracies-- or at least one major dictatorship over one major democracy.
China
100 2009 Democratic Institutions Ranking
40.7 October 2009 P/E
India
36 2009 Democratic Institutions Ranking
14.6 October 2009 P/E
(Data from Motley Fool Global Gains research and the Legatum Institute).
That's right: When investors are voting with their wallets, they pay a significant premium to invest in the efficiency of China's communist dictatorship. That's the only feasible explanation for why the valuation spread between the stocks in these countries is so wide.
Is this right?
The fact is that as much lip service as we pay to democracy, investors at the end of the day crave certainty. And with its five-year plans, the policy trial balloons it floats via state-run media, and the need to maintain economic growth in order to maintain power, China provides investors with more certainty than any other emerging market.
But investors should think long and hard about why they're paying more than 40 times earnings to own stocks in a dictatorship.
Here's why
Take Baidu.com (Nasdaq: BIDU), for example. This company dominates the fast-growing search engine space in China, and it's extremely profitable. However, one reason it's so dominant is because the government casts favor on it, since Baidu limits its search results to comply with China's Internet censorship regulations. And the Chinese government is trying more and more to regulate the Internet. If Baidu goes along, it risks alienating users. If it doesn't, it risks the government's wrath. Investors, however, must be overlooking this very real risk when they pay 70 times earnings to buy the stock.
Contrast that reality with Indian Internet portal Rediff.com (Nasdaq: REDF). Like Baidu, Rediff carries a high valuation, but unlike Baidu it struggles to grow sales and profits. That's because Internet penetration in India -- at just 7% -- is so much lower than it is in China because of the inability to proceed with infrastructure projects in the country.
What about this scenario?
Or consider the mobile phone industry in the two countries. China -- because the industry is heavily regulated -- has three players: China Mobile (NYSE: CHL), China Unicom (NYSE: CHU), and China Telecom (NYSE: CHA). India's telecom landscape, on the other hand, is much more diversified, with carriers including Bharti Airtel, Reliance Communications, Vodafone (NYSE: VOD), Tata DoCoMo (a joint venture between India's Tata Group and Japan's NTT DoCoMo (NYSE: DCM)), and many more. Further, while state-owned China Mobile dominates China with nearly 70% of the market share, the biggest player in India is Airtel, with just 27% market share.
And while China Mobile does not look like the more expensive stock, remember that its results are being skewed by one benefit of being a state-directed giant with limited competition: the world's best profit margins.
Friday, 1 January 2010
Beware of the bulls
Bianco signaleert voortdurend dat het aantal pessimistische verhalen van beleggingsadviseurs zorgelijk laag is. Dat is zorgelijk, meestal moet men daarop contrair zijn. De vorige keren dat men op een vergelijkbaar laag aantal pessimisten stond moest men nogal eens toch optimistisch blijven en in andelen beleggen (bijvoorbeeld juni 2003, 1983)
Ik heb een vakantieplaatje bij de ingang van de boerderij van mijn schoonouders in Australië geplaatst (van een tijdje geleden toen ik nog blond was). Oppassen moest je zeker, want de koeien die ze toen hadden (speciaal geïmporteerd omdat ze goed tegen hitte konden) erg wild waren en flinke hoorns hadden (ja ook de dames). Als je alles van de zonnige kant ziet en dat was natuurlijk het geval toen de foto genomen werd dan moet je oppassen: mooiere kan het niet worden, dus...
Hatzius bank lending en groei consumptie
Eens met Hatzius: groei consumptie hangt voor belangrijk deel af of banken soepeler worden met kredietverlening. Het gaat om vernadering, niet de huidige mate van enorme restrictie.
Hatzius en groei werkgelegenheid
Hatzius gelooft in het regiem van productiviteitsstijging vóór 1995. Na 1995 zit de groei van de payrolls bijna voortdurend, tot 2009, onder het niveau dat de groei van het BNP aangeeft. Vóór 1995 is het verband heel sterk.
Ik geloof dat we nog in het regiem van na 1995 zitten. Benderly geloofde dat ook, maar zwabbert nu.
Dit is cruciaal voor feit of het bedrijfsleven genoeg of juist veel te veel mensen in paniek heeft ontslagen zoals ik en bijvoorbeeld Han de Jong van ABN AMRO denken.
Hatzius en fiscale stimulering
In grote lijnen eens met invloed fiscale stimulering op groei BNP. Toch komt groei na afzwakking in H2 2010 niet echt in gevaar en wordt zelfs beter in 2011.
De 10 vragen van Hatzius
Hatzius: Our forecast for 2010 features sluggish GDP growth, employment gains that are too slow to prevent a further modest increase in the unemployment rate, low (and probably falling) core inflation, and a Federal Reserve that “exits” from some unconventional monetary policies but keeps the funds rate at its current near-zero level.
Hatzius van GS (in polls genoemd als beste economische voorspeller in de VS) had 31 december 10 vragen voor de VS:
1.Zijn de huizenprijzenuitgebodemd? Nee, er gaat nog 5-10% af.
2.Zullen de banken meer gaan lenen? Ja, maar slechts een klein beetje. Het gaat om de verbetering van de leengeneigdheid en die is aan het verbeteren en daarom kan consumptie groeien, maar de groei blijft lager dan normaal.
3.Zal het midden- en kleinbedrijf herstellen? Hoogst onzeker, het zou moeten, maar er is nog geen herstel zichtbaar. Surveys geven te veel herstel big caps aan en zien misère small caps te weinig.
4.Zal werkgelegenheid groeien? Ja, maar heel weinig (100.000 eind Q2). Werkloosheid stabiel. Niet eens met veel economen dat er te veel mensen ontslagen zijn vergeleken met de groei BNP.
5.Zal men meer gaan sparen? Ja, zeker als werkloosheid slechts stabiliseert.
6.Zal inflatie dalen. Ja zeker. Output gap is groot en huren zullen substantieel dalen gezien leegstand.
7.Komt er inflatie door de zwakke dollar? Nee, een 10% val van de dollar leidt tot slechts 0,25% meer inflatie. De dollar staat nu ongeveer op het gemiddelde van de afgelopen twee jaar.
8.Komt er meer fiscale stimulering? Ja zeker, maar niet genoeg om de vergelijking met 2009 positief te maken.
9. Hoe gaat de Fed stoppen met geld drukken? De Fed zal stoppen met actief kopen leningen, maar niet verkopen. Men zal extra reserves bij het bankweze wegtrekken. De FED zal de rente in 2010 nog niet verhogen.
10. Wordt liquiditeit krapper als FED stopt met aankopen leningen? Ja, maar dat zal de liquiditeit slechts gering beïnvloeden.
Mijn commentaar:
1. Huizenprijzen: in grootste deel van VS zullen huizenprijzen echt door blijven stijgen, maar in probleemgebieden zal men geduld moeten hebben. Voor heel de VS betekent dit dat huizenprijzen niet zulen dalen of in ieder geval minder dan de 5-10% die Hatzius aangeeft.
2.Meer bankleningen? Eens dat het om vernadering gaat en niet niveau van kredietverstrekking. Het probleem van het zeer slecht functioneren van de securitisatiemarkt die echt nodig is voor goede kredietgroei wordt vergeten (door bijna iedereen trouwens).
Verder: veel hangt af van groei werkgelegenheid. Die zal beter zijn dan Hatzius aangeeft vermoed ik. Daardoor is de druk van ontschulding in mijn scenario ook minder.
Hatzius van GS (in polls genoemd als beste economische voorspeller in de VS) had 31 december 10 vragen voor de VS:
1.Zijn de huizenprijzenuitgebodemd? Nee, er gaat nog 5-10% af.
2.Zullen de banken meer gaan lenen? Ja, maar slechts een klein beetje. Het gaat om de verbetering van de leengeneigdheid en die is aan het verbeteren en daarom kan consumptie groeien, maar de groei blijft lager dan normaal.
3.Zal het midden- en kleinbedrijf herstellen? Hoogst onzeker, het zou moeten, maar er is nog geen herstel zichtbaar. Surveys geven te veel herstel big caps aan en zien misère small caps te weinig.
4.Zal werkgelegenheid groeien? Ja, maar heel weinig (100.000 eind Q2). Werkloosheid stabiel. Niet eens met veel economen dat er te veel mensen ontslagen zijn vergeleken met de groei BNP.
5.Zal men meer gaan sparen? Ja, zeker als werkloosheid slechts stabiliseert.
6.Zal inflatie dalen. Ja zeker. Output gap is groot en huren zullen substantieel dalen gezien leegstand.
7.Komt er inflatie door de zwakke dollar? Nee, een 10% val van de dollar leidt tot slechts 0,25% meer inflatie. De dollar staat nu ongeveer op het gemiddelde van de afgelopen twee jaar.
8.Komt er meer fiscale stimulering? Ja zeker, maar niet genoeg om de vergelijking met 2009 positief te maken.
9. Hoe gaat de Fed stoppen met geld drukken? De Fed zal stoppen met actief kopen leningen, maar niet verkopen. Men zal extra reserves bij het bankweze wegtrekken. De FED zal de rente in 2010 nog niet verhogen.
10. Wordt liquiditeit krapper als FED stopt met aankopen leningen? Ja, maar dat zal de liquiditeit slechts gering beïnvloeden.
Mijn commentaar:
1. Huizenprijzen: in grootste deel van VS zullen huizenprijzen echt door blijven stijgen, maar in probleemgebieden zal men geduld moeten hebben. Voor heel de VS betekent dit dat huizenprijzen niet zulen dalen of in ieder geval minder dan de 5-10% die Hatzius aangeeft.
2.Meer bankleningen? Eens dat het om vernadering gaat en niet niveau van kredietverstrekking. Het probleem van het zeer slecht functioneren van de securitisatiemarkt die echt nodig is voor goede kredietgroei wordt vergeten (door bijna iedereen trouwens).
Verder: veel hangt af van groei werkgelegenheid. Die zal beter zijn dan Hatzius aangeeft vermoed ik. Daardoor is de druk van ontschulding in mijn scenario ook minder.
Subscribe to:
Posts (Atom)